Rode hond

Woef woef woef! Waf waf!

Chris Dusauchoit is op de radio in het programma 'Friedl'', met de gelijknamige Friedl' Lesage. En wat is die Dusauchoit sàài geworden. Zo'n ouwe vent, schijnbaar overgeleverd aan sentiment en zo goed als uitsluitend geïnteresseerd in hondjes, diertjes, onschuldige, zachte kindervriendjes. Chris krijgt hartepijn als een poesje miauwt bij de geur van spek. Chris praat op een ernstig toontje over de parkiet die hij als tienjarig jongetje op zijn kamer hield. Serious business, jongens en meisjes.

Zo'n man ook, die Chris, die in alle omstandigheden praat alsof hij een kinderboek aan het voorlezen is. Of iemand die aan iedereen gezegd wil hebben dat hij er geen probleem mee heeft om zijn emoties te laten zien, dat hij wel eens zit te snotteren terwijl hij naar een reportage over kinderleed kijkt. Om 'de wubbes' van te krijgen, om het met een uitdrukking van vrolijke Cath Luyten te zeggen.

Onlangs draafde dierenvriend Dusauchoit op in een, overigens niet onzinnige, reclamespot voor een ecologische Volvo. "Tv-presentator en groene jongen Chris Dusauchoit (..)". Hij was bijzonder te spreken over die Volvo. Helaas ben ik de precieze redenen daarvoor alweer vergeten. Wel kwekte hij iets over zijn hondjes - duh -, want die konden probleemloos in die Volvo. Plaats genoeg, immers, voor Chris en zijn twee trouwe viervoeters, zijn beste vrienden, luisterende hangoren in bange dagen.

In gesprek met Friedl' is de groene tv-presentator weerom niet te houden. Tussen veel te serieus gebracht en leeg gelul over 'de liefde' door doet hij enkele uitspraken die dat moeten illustreren.

"Ik weet wel zeker dat er een verschil is tussen hondenmensen en kattenmensen. Hondenmensen zijn wat aaibaarder, wat slordiger, wat sloeberachtiger. En kattenmensen zijn zo wat meer op zichzelf."

Oh well.

Friedl': "Waarom heb jij honden, denk je?"
Chris: "Weet je, dat is heel moeilijk om uit te leggen. Ik heb ergens een citaat gelezen: 'honden zijn niet uw hele leven, maar ze maken uw leven wel heel.' Dat vind ik een mooie. Als ze er niet zijn, dan mis ik ze. Als je helemaal alleen thuiskomt in het holst van de nacht, dan zijn ze altijd wakker, altijd blij, altijd goedgezind. Allé, honden, je kunt er alles aan vertellen, wat veel mensen ook doen: een hond als psychiater nemen."

"There's no psychiatrist like a little puppy licking your face."

Enzovoort, enzomeer. Herhaaldelijk komt zijn lof voor de hond terloops aan bod, zodat ik de hele passage niet kan overnemen, maar dat deert niet. Al wat ik kan denken is: wat een saaie man. Wat een gelukkige, evenwichtige, saaie man. Spijtig is dat, want toen hij vroeger op Studio Brussel presenteerde, vond ik hem best aangenaam. En nu ik verneem dat zijn honden toen al aan zijn voeten in de studio lagen verandert daar ook niks aan. Ik vond hem cool en ad rem. Tien jaar later is hij dat helaas niet meer, anders zou ik dat zeker niet verzwijgen.

Maar nee, die tijd is voorbij. Nu loopt de hond als rode draad doorheen een programma over boeken. Ik sluit niet uit dat ik te jong ben voor dit soort radio. En als dat zo is, mag ik mezelf op de borst kloppen.

Woef woef woef! Waf waf!, nog aan toe.