Als stomme verbazing in mijn gamma aan, euh, emoties zat, was het waarschijnlijk mijn deel geweest toen ik op haar bureau het Nieuwe Testament zag liggen. 't Is dat bijna niks mij nog verbaast, maar daarover misschien meer bij een andere gelegenheid.
Het Nieuwe Testament op haar vakbondsbureau, dus. Haar anonieme vakbondsbureau, een druppel in een onduidelijke oceaan. Verbazing, zij het geen stomme, overviel mij wel degelijk.
Wat doet ze daar aan dat bureau op momenten dat ze geen teneergeslagen nozempjes moet doorverwijzen naar weer eens een ander opstakel in hun leven? Ze leest de bijbel. En tussendoor laat ze koffie brengen door een grijze collega die een grijze opmerking maakt, quasi ongeïnteresseerd in haar oninteressante antwoord. Het heeft de schijn van slechtbetaalde uitzichtloosheid. Wanhoop die ook doet leven. Of: helemaal niets van dat alles. Want zij leest de bijbel. Waar hij Hij is, en hoop Hoop.
Het duurde te kort om er lang over door te gaan. Ze overhandigde me de papieren en ik ging heen. Naar zomaar ergens.
* Anonimiteit is een vaak weerkerend thema in mijn oeuvre. Het wordt dan ook tijd dat ik de spelling van dat woord leer onthouden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten