dEUS I en II

'Keep You Close', kruipt maar niet onder mijn vel, Rudi. 'Keep You Close' kruipt maar niet onder mijn vel. Ze is goed, ze is echt wel goed, maar onder mijn vel kruipt ze niet.
Ik hoor een gerouleerde groep met zeer begaafde muzikanten die weten hoe ze een goeie compositie in elkaar moeten steken. Het titelnummer van de plaat is prachtig, dat wil ik graag expliciet gezegd hebben. Dat nummer kruipt onder mijn vel. De rest, echter, doet dat minder, helaas.

Vandaag heb ik opnieuw veel recensies over 'Keep You Close' gelezen. De afgelopen weken heb ik ook veel interviews met Tom Barman bekeken en gelezen. Zowel qua recensies als interviews ben ik nu wel verzadigd, maar die recensies zijn interessant genoeg om uitgebreid bij stil te staan. Omdat ik er zo veel bemerkingen bij heb, zinnetjes die me fascineren, telkens weer dezelfde conclusies, het dwepen met de Grootste Groep van België, op een Nederlandse site zelfs "één van de Grootste Groepen van Europa."

Ik denk dat de persoon van Tom Barman heel veel recensenten geweldig blijft fascineren. Een rockster in Vlaanderen, quoi. Omdat we er inderdaad zo geen andere hebben. En Barman is dat dan wél. Geen clownesk warhoofd zoals Arno. Barman de rockster mààkt dEUS en als elke dEUS-cd much anticipated is, ligt dat vooral aan hem en zijn drukke, communicatieve, wat 'vuile' en dus spraakmakende persoonlijkheid.

En ook omdat dEUS in de jaren 90 een gat opvulde in een Vlaams rocklandschap dat blijkbaar de verdroogde savanne tegemoet ging. 'Worst Case Scenario', 'In A Bar, Under The Sea', telkens wordt er door recensenten overduidelijk met heimwee naar gerefereerd. Heimwee naar de 'wilde' groep die dEUS toen was, toen al (of vooral) vreselijk fascinerend. En dat gevoel wil men niet kwijt, dat moet warmgehouden worden. Een wens die 'Keep You Close' niet inlost omdat dEUS anno 2011 niet langer 'vuil' en onvoorspelbaar is, maar wel berekender en gepolijst.

Waar overigens niks mis mee is. Maar recensenten moeten het stilaan afleren om steeds weer naar die 'dEUS I'-periode te verlangen. De groep op 'Keep You Close' is 'dEUS II', gewoon een ander gegeven. Waarom ik zeg dat ze naar 'dEUS I' verlangen? ('Worst Case Scenario', 'In A Bar', 'The Ideal Crash, met weirdo's als Stef Kamil Carlens en Danny Mommens, zelfs nog oerlid Rudy Trouvé die bang was van succes; de 'spannende jaren' zeg maar, het jong geweld) Gewoon omdat je dat tussen de lijnen leest. Altijd. 'The

Ideal Crash' wordt beschouwd als de beste dEUS-plaat, ook dat staat tussen de lijnen te lezen. En ze hebben daarin gelijk, de recensenten. Een plaat van het niveau van 'The Ideal Crash' maakt dEUS waarschijnlijk niet meer. Ze zijn daarvoor te, ik kies mijn adjectief zorgvuldig, bezadigd geworden. De initiële Sturm und Drang is gaan liggen, ook al beweert Barman onverzettelijk van niet. Men hoeft echter maar naar de mighty Mauro Pawlowski te kijken om te weten dat dEUS niet meer 'onvoorspelbaar' is. Mauro Pawlowski zal wel onvoorspelbaar zijn in zijn solo-projecten, zo lijkt hij als dEUS-gitarist te communiceren. Bij dEUS is Mauro gewoon de meestergitarist van dienst. Graag gedaan hoor en leuk optreden met Tommy en de mannen, maar de passie en het vuur? Ogenschijnlijk niet, nee.
En daar is 'Keep You Close' dan het weliswaar oerdegelijke resultaat van. Een plaat die overtuigt zonder te overtuigen. Een dEUS en dus een goeie dEUS, maar ook een geweldige dEUS? Nah.

Wat mij overigens zeer frappeert: dat bijna alle recensenten, in navolging van Tom Barman zelf, van mening zijn dat 'Vantage Point', dEUS' vorige cd, niet je dat was. Raar, want waren het niet diezelfde recensenten die 'Vantage Point' drie jaar geleden geweldig vonden, al was het maar omdat het de nieuwe cd van dEUS betrof? En moet ik daaruit besluiten dat recensenten niet tegen Barman durven in te gaan? Raar, en een beetje sneu.

Ik durf wel te zeggen dat ik 'Vantage Point' goed vond. Beter dan 'Keep You Close' alleszins. 'Vantage Point' is de beste plaat van 'dEUS II', want 'Pocket Revolution' vond ik als geheel echt niks. In tegenstelling (uiteraard..)tot de recensenten die 'Pocket Revolution', de much anticipated opvolger van 'The Ideal Crash' ook blindelings als een meesterwerk bestempelden.
De recensent van Cobra stelt zich in de inleiding van zijn 'Keep You Close'-recensie terecht de vraag of al dat 'gemeesterwerk' wel gerechtvaardigd is, alvorens 'Keep You Close' zonder verpinken de hemel in te prijzen. Humo was dan weer stout door de nieuwe dEUS slechts drie, en dus geen vier, sterren toe te kennen. Mààr: het Humo-oordeel zou nog weleens kunnen veranderen tegen de tijd dat de eindejaarslijstjes moeten binnenzijn op de muziekredactie. Zoiets schrijven ze nu nooit bij de cd's van andere groepen. En nee, dat is geen toeval.

Of ik dan misschien toch niet een heel klein beetje iets tegen dEUS of Tom Barman heb? Wel integendeel. Ik ben een grote fan en volg hen op de voet. Ze hoeven maar een scheet te laten en ik zal 'm gehoord hebben. Maar ook ik, jawel, houd (veel) meer van 'dEUS I' en het is omwille van die drie eerste platen dat ik de groep nog steeds koester.

Ik zei tegen Geert Simonis dat The Hickey Underworld het nieuwe dEUS I is, maar dan natuurlijk op een totaal andere manier. Ik doelde op de spanning, de vuiligheid, de onvoorspelbaarheid ook, terwijl ze toch ook Afrekeninghits scoren. Van The Hickey Underworld verwacht ik o zo veel, al was het maar omdat hun nu al much anticipated tweede album de opwindende naam 'I'm Under The House, I'm Dying' meekreeg. Benieuwd!

En dat is dEUS kwijt. De vuiligheid, het vuur, of gewoon: de rock'n'roll tout court. Besluit ik na meer dan tien keer grondig naar het oerdegelijke maar al te gewone 'Keep You Close' te hebben geluisterd. Dat het een waakvlammetje van een plaat is die ik desalniettemin wel zal kopen.