Structuur

Het is alweer een aantal dagen geleden dat ik nog eens fruit at. Ik kan me er ook niet toe brengen om een boek te lezen. Werk zoeken doe ik ook al niet. En bovendien werd ik me er pas deze week van bewust dat ik een nektapijt heb laten groeien, - het was of all people mijn broer die me er op attendeerde - wat me ertoe zou moeten aanzetten om een kapper te bezoeken, wat ik ook al niet doe. Of misschien morgen. Dan kan ik eventueel ook een banaan en een tros druiven kopen, beginnen lezen in de autobiografie van Wilfried Martens (in het Frans!) en nog eens een aantal jobsites afschuimen. Wat dat laatste betreft hoef ik overigens niet zo nodig elke dag naar werk te zoeken want ik werk drie avonden per week in een callcenter en kom best toe met het geld dat ik daar verdien, in combinatie met mijn uitkering weliswaar.

Met dat fruit ligt het, toegegeven, wel enigszins anders. Dat is wel een klein beetje een 'schaam' en het getuigt van een luiigheid die nochtans niks met een gebrek aan energie te maken heeft. Ik heb gewoon niet zo'n trek in fruit. Druiven zijn als snoepjes, dat wel, maar zo'n banaan is toch al gauw banaal apenvoer en ik weet nooit waar naartoe met die verdomde schillen. Ze zouden dat moeten afschaffen, die schillen. Nee, in plaats van stukken fruit zit ik aan de bruistabletten Vitamine C. Ik durf dat best toe te geven, vandaag, want wat heb ik immers te verliezen? U die hier (toevallig) komt, komt hier (hopelijk) om te lezen, niet om mijn proces op te maken inzake mijn eetgewoontes.

Maar waarom ik deze tekst met een opsomming van negatief interpreteerbare feitjes begon, is om het volgende punt te maken: ondanks mijn luiigheid voel ik me namelijk best goed. Ook wat betreft mijn onvermogen om een goed boek vast te pakken. Liever speel ik Pacman dezer dagen, maar ik doe dat niet vanuit een negatieve houding en het is ook niet zo dat ik meer in het algemeen een intellectuele uitdaging uit de weg ga. Anders zou ik niet bijna dagelijks in mijn pen kruipen voor deze blog, nietwaar?

Nee, het is voornamelijk het callcenter dat er hier de sfeer in houdt. Niet dat ik daar gepassioneerd door ben, door mensen op te bellen en hen te vragen naar hun mening over de BOB-campagne, nee, op zich interesseert me dat niet erg. Maar wél geeft het mijn dag enige structuur en die heb ik erg nodig. Zonder structuur loop ik verloren en dàn eet ik inderdaad geen fruit, lees ik geen boek of bezoek ik geen kapper uit een gebrek aan energie. Dàn voel ik me wel heel slecht over het feit dat ik geen gewone job kan krijgen.