Nitweets

Zal ik eerlijk met u zijn? Natuurlijk zal ik eerlijk met u zijn. Ik kijk een beetje neer op Twitteraars. Voilà, dat moest eruit. En ik bedoel dat heel serieus - ik ben eerlijk met u, niet ironisch. Ik wil dat ook graag voor u verduidelijken, waarom ik neerkijk op Twitteraars, maar zelf heb ik er ook nog niet concreet de vinger op kunnen leggen, waarom ik precies op hen neerkijk, ik, zelf een sporadische Twitteraar. Ik heb er de vinger nog niet op kunnen leggen, maar eigenlijk ook wel: ik heb gewoon nog niet de tijd genomen om er echt fatsoenlijk bij stil te staan, maar ik was wel van plan om dat deze week te doen. Nu dus. Omdat ik erover nagedacht wìl hebben. Ik wil iets over Twitter te zeggen hebben.

Twitter biedt mijn leven geen enkele meerwaarde. Dat heb ik ondervonden na enkele maanden sporadisch gebruik. Op geen enkele manier heb ik al ondervonden dat ik daar voor mezelf iets 'uithaal'. Maar moet Twitter dan per se een meerwaarde hebben? Voor mij blijkbaar wel, ja, zo voel ik het aan. Nu vind ik het 'loos'. Loos, loos en nog eens: loos.

Ik maakte enkele maanden geleden een profiel aan om de site te leren kennen - ik wil die sociale netwerksites wel altijd eens uitproberen, - maar was onmiddellijk verbaasd over het weinige dat ik er maar mee kon doen (ik had me nauwelijks geïnformeerd). Was het dit? En wat kon ik daar als particulier niemendalletje mee aanvangen? Ik was meteen van mening dat ik helemaal niks op die site te zoeken had. En dat idee is sindsdien niet veranderd. Mijn overpeinzinkjes in 140 tekens en in het ijle. Wie zat daar op te wachten? Ikzelf het minst van al.

Toen ging ik mensen 'followen' om te zien wat dat dan zou geven, te beginnen met vrienden en kennissen. Maar dat had ook weer meteen een geweldig je ne sais quoi, waardoor ik nauwelijks begreep hoe ik daar als persoon iets aan zou kunnen hebben. Daar was ik dan en ik followde enkele mensen die ik ken en in 140 tekens kwam ik dan iets te weten of kon ik iets de wereld insturen, wat opnieuw zo'n je ne sais quoi meebracht - ik krijg er geen andere term op geplakt.

Maar goed, wat had ik ondertussen al begrepen? Dat Twitter geen Facebook is. Je volgt en wordt gevolgd, maar er is geen onderling akkoord. En wie mij dan begon te volgen, ik begreep er niks van. Mensen die ik niet kende, bedrijven, Het Weerbericht Van VT4,.. Wat had ik deze mensen te bieden? Ik op mijn beurt sloot mij aan bij de followers van een aantal journalisten, nieuwskanalen en andere, tot ik plots een gigantische stroom aan berichten kreeg die altijd maar weer bleef aangroeien met meldingen van '24 new tweets' tot ik me realiseerde dat ik alweer een uur op allerhande links had zitten klikken en allerhande artikels had zitten lezen die ik eigenlijk helemaal niet nodig had om gelukkig te zijn. Ik zat daar met andere woorden gigantisch mijn tijd te verdoen en dat maakte me een beetje triest. Hoe kon ik vriendjes worden met Twitter? Het was me niet duidelijk.

Een tweet. 140 tekens. Dat is ongeveer zo lang als het zinnetje dat u nu leest. Wat schiet ik daarmee op? Een link naar een artikel op een andere site, akkoord. Maar ik lees dat nieuws al elders, dus dan heb ik daar op Twitter geen reminder meer voor nodig. Unfollowen dus die handel. Wie hou ik dan nog over? Ivan De Vadder, Siegfried Bracke, (pdw), Rik Van Cauwelaert, Tim F. Van der Mensbrugghe, Chris Van den Abeele, noem maar op. En wat dan begint op te vallen: dat het altijd dat volk is dat gewoon met elkaar over en weer tweet. Die gasten, toch wel serieuze bobo's, zitten gewoon vanachter hun bureau met elkaar te tweeten. In 140 tekens. En nu weet ik waarom ik daar op neerkijk: dit is gewoon hetzelfde als sms'ende pubers in een klaslokaal. Siegfried Bracke die gezeten in het Parlement tweet dat het saai is in datzelfde Parlement. Hoe ver kan het gaan? Wie gelooft zo'n mens nog? Ik vind dat nogal scary eigenlijk. Is dat postmodern 2011?

Wat ook opvalt: mensen tweeten om te tweeten. Omdat men in 140 tekens niks gezegd krijgt, zegt men de facto ook inderdaad niks. 'Het is mooi weer in Gent,' lees ik, een bericht van iemand die ik niet ken. En waarom lees ik dat dan? Omdat het wordt geretweet door een journalist die ik respecteer. Het is mooi weer in Gent? So what? Unfollow. Dit is kermis.

Johan Vande Lanotte sprak in Humo ook zijn onbegrip uit over het nut van Twitter. Hij noemde het ook zoiets als een ons-kent-ons praatbarak. En dat is het. Gwendolyn Rutten die twittert met Kristof Calvo. Bracke met Van Cauwelaert. En tijdens de onderhandelingen zitten dan weer andere bollebozen op hun iPads en Smartphones te tokkelen, dat het een lieve lust is. 't Is nochtans niet dat de dingen er zodoende beter op vooruit gaan. Integendeel. Die gasten zitten hele dagen te twitteren, met hun neus op dat

scherm. Zo'n Chris Van den Abeele, heeft die nog iets anders te doen? Maakt die nog tijd voor zijn gezin? Die twittert op alle uren van de dag. En zegt hoegenaamd niks.

En dan zijn er natuurlijk ook nog die hashtags, je kan er niet omheen. Wel, die hashtags zijn nog het alleronnozelst. Een greep uit de hashtags die ik hier willekeurig op mijn Twitter zie passeren: #rarelente #weggegooidgeld #nattejeans,.. #whatthefuck zou ik daaraan willen toevoegen.
En dat dat interessant is voor als men gezamelijk iets over #hgm of #pepi wil zeggen, dat begrijp ik nog, maar dat mag ook niet overschat worden. Of met #pp11: het zal wel enig effect hebben gehad, maar dat mag evenmin overschat worden.

Oh well.. Gewoon niet aan mij besteed dus. 't Is nochtans zo'n lief vogeltje.