Het weekend van Jambon

Dit is het weekend waarin Jan Jambon zijn populariteit verdubbeld heeft. In enkele dagen tijd is Jambon uit de slipstream van Bart De Wever gekomen. Nee, hij staat niet naast De Wever nu - De Wever verhoudt zich momenteel nog tot de overige N-VA'ers zoals de Leeuw van Waterloo zich verhoudt tot het aardoppervlak, - maar zijn kop komt tenminste al een klein beetje boven het maaiveld uit. Als Kamerfractieleider en belangrijkste oppositieleider staat Jambon namelijk centraal in het Federaal Parlement. Exposure in elke nieuwsuitzending. Hier kan deze veredelde gemeentelijke schepen alleen maar profijt uit halen.

Dat zijn populariteit verdubbelt, kan je merken aan de sluimerende perceptie van de media die het doen lijken alsof Jambon, nu er een regering is, niet langer een van De Wevers handpoppen is. Plots is Jan Jambon een zelfstandige entiteit. Zijn zelfvertrouwen groeit zienderogen in de tv-studio. Bij de volgende opiniepeiling staat Jambon in de top twintig van meest populaire Vlaamse politici, een lijst waarvoor hij tot op heden niet in aanmerking kwam. Jambon zal fors stijgen en na Siegfried Bracke en een verdwaalde Geert Bourgeois de tweede plaats binnen de N-VA-hiërarchie opeisen.

Maar Jambons aanwezigheid in de de top twintig van populaire politici heeft verregaandere gevolgen dan men op het eerste gezicht zou denken. Op de tiende plaats in de lijst van populaire politici zal hij een gezag en een competentie uitstralen die hij eigenlijk niet heeft. N-VA zal niet langer synoniem zijn voor Bart De Wever alleen. Plots zal N-VA een 'team' zijn, een groepsfoto van, naast De Wever op een troon in het midden, ook Jambon, Bourgeois, Sigi 'je ne sais quoi is my middle name' Bracke en zelfs Benny 'de Clown' Weyts. Jan Jambon zal als tiende in de opiniepeiling de deur openzetten voor pakweg een Theo Francken. Met Jan Jambon in de top tien is het hek van de dam.

Die groepsfoto - de aanduiding dat N-VA van een éénmanspartij naar een partij met verschillende gezichten evolueert - zie ik als een doembeeld. Nu ja, doembeeld is een groot woord, maar het is een evolutie die de 'traditionele partijen' maar beter kunnen tacklen. Te beginnen met een tackle op Jan Jambon dus. Die moet zo snel mogelijk kalgestellt worden, zoals dat zo mooi heet. Op zich kan dat niet zo moeilijk zijn, Jambon is geen groot spreker en elke partij heeft wel een mannetje dat hem daarin kan aftroeven, maar het moet nù gebeuren, vooraleer deze Jambon als zelfstandige entiteit een honderd procent eigen smoel krijgt. Dat een De Wever niet geneutraliseerd kon worden mag niet verbazen: die man is met afstand de beste spreker van zijn politieke generatie. Maar deze Jambon is dat verre van en een Patrick Dewael zal hem in het Parlement steeds een stapje voor moeten zijn. Jambons replieken onderuithalen en de kop indrukken.

Een andere manier om resultaat te boeken bestaat eruit dat de nieuwe regering zo hard haar best doet en zo veel verwezenlijkt dat de N-VA een beetje uit het middelpunt van de belangstelling verwijnt. Maar dat zie ik ook nog niet onmiddellijk lukken. Het moment waarop de N-VA het Vlaamse politieke landschap heeft ingepalmd was zodanig goed getimed dat de partij voor jaren aan een winning streak begonnen is. Met een figuur als Jan Jambon op de tweede rij, die op die manier een blitzcarrière maakt zoals hij er nooit een had mogen maken.

Wat een barre tijden toch.