Ontmoetingen

De grens tussen virtueel en 'echt' verdwijnt. Daarover ben ik het eens met mijn vriend met wie ik appreciatie voor 'Mylo Xyloto' deel. Wij kwamen tot het besluit dat de vervaging van deze grens problematisch is, ook al hebben we elkaar heropgevist dankzij een sociaal medium. Virtueel = echt, zo moeten we leren aanvaarden. En als het daarmee ooit nog helemaal fout loopt, moeten wij er vooral voor zorgen dat we zelf buiten schot blijven.

Gisteren zag ik iemand terug met wie ik een gemeenschappelijke interesse voor astrologie en Loozafruitsapjes deel. Het is opnieuw via een sociaal medium dat ik het contact met haar heb kunnen behouden nadat onze wegen in principe scheidden. Ik ben de sociale media dan ook 'dankbaar' voor de mogelijkheden die ze me bieden. Maar zijn er grenzen? Waar stopt het?

Ik heb een keer of drie afgesproken met mensen die ik enkel via sociale media kende. Drie keer spraken we af aan een treinstation dat vreemd was voor mij. Ik had een reis afgelegd om deze mensen te ontmoeten. Op eentje was ik verliefd zonder haar ooit te hebben gezien. Nu schaam ik me daarvoor. Het was kennelijk een leerproces. We hebben toen nog handjes vastgehouden, die dag, en afgesproken dat ik zou terugkomen, wat natuurlijk niet is gebeurd.

Een andere keer hadden mijn virtuele vriendinnetje en ik afgesproken dat we hoofddeksels zouden dragen om elkaar te herkennen. Het was al symptomatisch dat we elkaar eerst voorbijliepen omdat we niet honderd procent zeker waren. Toch werd het nog een leuke dag. Ook toen was ik verliefd, maar gelukkig niet op voorhand. Wel erna. Ik was ongelooflijk verliefd. Voor de eerste en enige keer in mijn leven kon ik er niet door eten. Gelukkig was het snel duidelijk dat er niks van zou komen. Datzelfde leerproces, maar vroeger nog dan de ontmoeting die ik in de vorige alinea beschreef.

Ik heb ook eens met iemand afgespreken die vooraf aangaf dat ze doodsbenauwd was voor zogenaamde awkward silences. Dat zorgde ervoor dat ik er zin in had. Ik heb toen ook nadrukkelijk de stiltes in de hand gewerkt, ik vond dat de max - cynisch wel natuurlijk, ik weet het. Het begon me toen definitief te dagen dat deze eenmalige ontmoetingen in 'het echt' doorgaans gewoon ridicuul zijn, iets wat ik eigenlijk ook wel een beetje geestig vind.

En ik schrijf dit mede allemaal omdat ik een dezer naar alle waarschijnlijkheid iemand na lange tijd terugzie die een tijd geleden een korte periode heel veel voor mij betekend heeft. Iemand die mij diep geraakt heeft, om het te benoemen zoals het is. Wij hebben sindsdien een intense correspondentie onderhouden waar ik heel veel waarde aan hecht, maar toch maakt de gedachte aan een nieuwe en misschien wel laatste ontmoeting in het 'echt' me een klein beetje nerveus. Nochtans weet ik bijna zeker dat het fantastisch zal (of zou) zijn. Ik kijk er dus wel bijzonder naar uit, al was het maar voor de verrassing, maar het zou ook wel eens pijn kunnen doen. En zal ons virtuele contact in dat laatste geval verwateren?

Tijden..