Soms is het internet zonder meer de absolute horror. Waarom kan ik anders 'ziekelijke lul' replyen op de commentaar van iemand die Elio Di Rupo onder een YouTube-filmpje een 'hypocriete nicht' noemt? Is dat allemaal niet vreselijk erg? Om het niet nog erger te maken heb ik die 'ziekelijke lul' maar niet gepost, maar daar was heel wat zelfbeheersing voor nodig. Ik word razend van dergelijke hemeltergende scheldproza, en dan niet speciaal omdat dit hier een filmpje, een vtm-reportage, over Elio Di Rupo betreft, maar meer in het algemeen, dat het bestaat dat mensen online en in redelijke anonimiteit op een dergelijke manier doodcomfortabel met één muisklik kunnen fulmineren. Ziekelijk en misdadig zelfs. Anonimiteit op internetfora zou wat mij betreft verboden mogen worden. Ze zouden die mensen moeten aanpakken. Ik kots hier echt van.
Het gaat over dit filmpje en, ja, die 'hypocriete nicht' vind ik ook wel des te verwerpelijker omdat het hier over iets fucking mòòis gaat. Dit staat zo hakenkruishaaks op die walgelijke commentaar dat ik er gewoon bijna verdrietig van word, serieus. Hoe kan men deze man herleiden tot een 'nicht'? Iemand?
Want jà, ik bén een fan en daar zit deze mooie vtm-reportage ook voor iets tussen. Marie verwoordde het al perfect op Facebook: 'Een trotse, eloquente man met oog voor detail en poëzie. Ik heb een zwakje voor de nieuwe Belgische premier. En zo blij dat het niet die negatieve Vlaamse boer geworden is. Oef.' Dat van die Vlaamse boer, tja, hij ziet er ook uit als een boer en hij zit op een stoel als een boer, maar eloquent is hij wél, toegegeven. Negatief maar eloquent. Eloquent maar negatief.
Maar Di Rupo, vrienden, wat een innemende man. Toch? Het gaat me niet eens om zijn politieke ideeën, daarop beoordeel ik politici maar zelden, het gaat me om de persoon op zich: de rustige man met het witte hemd in de witte kamer. Qua stijl een sjieke tiep, maar zonder arrogantie. Totaal geen arrogantie, nee, zelfs wat nederigheid in het aanschijns van het land dat hem de kansen geboden heeft waarvoor hij zo oprecht dankbaar is. Al helemaal geen ironie trouwens, laat staan cynisme. Ik ken in Vlaanderen geen politicus die even eerlijk is of lijkt.
En natuurlijk heeft hij een prachtig verhaal dat zich als geen ander laat vangen in foto's en anekdotes. En ja, dat zal hem ook wel sympathieker maken dan hij misschien in werkelijkheid is. Maar, so what? Het is nu eenmaal een opmerkelijk verhaal dat de politiek in feite overstijgt. Dit is de levenswandel van een man die als een van de weinigen is opgeklommen van zero naar hero; een Minder dan Gewone Man zeg maar. En daar zijn we met z'n allen toch zo'n fans van, van mensen die het maken vanuit een moeilijke positie?
En och, dan zou ik ook nog iets kunnen zeggen over die N-VA-patapoefs en hun miljoenen yes-men, maar nee, ik zal me vandaag zelf niet meer aan scheldproza bezondigen. Ik kan alleen maar hopen dat Di Rupo aan zijn Nederlands werkt terwijl Jambon en andere ironici zich bekwamen in Latijns gekwebbel. Er komt wel eens een einde aan het liedje van die gasten, vroeg of laat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten