Tuinman

Een tijdje geleden alweer dat ik nog iets van mijn tuinman hoorde. Zou het nog goedkomen tussen hem en mij? Er was wat wrevel ontstaan toen ik zijn bietjes bijna plattrapte en hij mij de les spelde over mijn zoektocht naar werk. Ik had de indruk dat het stilaan opraakte tussen ons. Misschien moet ik dat maar gewoon aanvaarden. Misschien is het niet eens erg.

Sinds hij een tuin heeft zijn we immers wat uit elkaar gegroeid. Plots is hij nadrukkelijk een tuinman en ik meer dan ooit een stadsmens. Dan praten we over wonen in dorpen en vrijheid in steden, terwijl we het daar vroeger nooit of toch veel minder over hadden. Er veranderen dingen, de tijd ontwikkelt zich en onze levens rollen uit.

Laatst wilden we samen een ijsje gaan eten, maar moest ik op het laatste moment verstek laten. Dat speet me en ik wilde snel een nieuwe afspraak regelen, wat vooralsnog niet gebeurd is. Maar dat ligt ook aan hem. Ik stuurde hem een e-mail met een vraag, die hij pas beantwoordde toen ik hem een week later nog een mail stuurde om te vragen of hij misschien dood was. Nee, hij was niet dood, hij was er gewoon niet mee bezig geweest. Sindsdien ben ik afwachtend en zelfs gelaten. We hadden leuke momenten samen.

En vreemd misschien want het zijn mijn zaken niet, maar het is me ook een beetje in het verkeerde keelgat geschoten dat hij zijn blondine heeft laten zitten. Hij ging mij eens een mailtje sturen om daarover te vertellen, maar ook dat is er na enkele maanden nog niet van gekomen. Zou hij dan echt zo veranderd zijn? Ze waren zo'n goed koppel, ik viel compleet uit de lucht.

Ik moet hem nog eens zien, om hem daarna misschien nooit meer te zien. Wie zal het zeggen?