Gisteren zag ik voor het eerst mijn moeder terug na het drama dat zich vorige week heeft afgespeeld op de Filipijnen. Het was geen emotioneel weerzien, zoals we er enkele in het tv-journaal konden zien, nee, het was gewoontjes, zo'n beetje zoals elke vrijdagavond. Wij waren immers gewoon in België toen de verwoestende tyfoon Haiyan toesloeg en van e...en enorme ravage in onze respectieve woningen is dan ook geen sprake geweest. Daarom hoefden wij het bij onze hereniging niet de hele tijd over schade en verlies te hebben, noch hebben wij na de vernietigende storm vermisten in de familie of weten wij niet hoe de toekomst er nu voor ons zal uitzien. Ik heb ook geen moment gepanikeerd of er aan getwijfeld dat mijn moeder nog in leven was na de ramp. Sterker: woensdag gaf ze teken van leven in de vorm van een e-mail. Op die manier wist ik dus ook, elektriciteit hebbende, dat ook bij haar de elektriciteit niet was uitgevallen. Het kwam niet eens in me op om dat als een geruststelling te beschouwen.
Dus is nu mijn vraag: waarom zijn die Filipino's zo emotioneel als ze na Haiyan herenigd worden met hun familie? Gewoon omdat de ramp zich in hun land heeft afgespeeld? Kan wel, maar hoe dan ook mag duidelijk zijn dat ik veel rustiger reageer op dergelijke natuurrampen. En daarvoor zeg ik: chapeau aan mezelf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten