Get Lucky

Ik wiegde ritmisch mee op de groove, maakte tekeningetjes in de lucht met mijn hand, voelde me goed zonder daar bij stil te staan (tot ik er bij stil stond en me nog beter ging voelen, al voelde ik me nu ook weer niet zo uitzonderlijk goed die dag). Daft Punk had nog eens een fijne tune uit en daar had ik niet meer op gerekend. (Niet dat ik in het bijzonder een Daft Punkfan ben, zeg ik ...er wel bij.)

"We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky."

"Weeee've come too faaaar to give uuuuup who we aaaaare."

Buiten waren er mensen met andere dingen bezig. Ik hoorde iemand roepen, een man, luid en agressief. Mega-irritant (zoals andermans ellende altijd mega-irritant is). Ik ging kijken aan het raam. Beneden, aan de overkant van de straat zag ik hem, hij zat in een rolstoel en manoeuvreerde zich in de richting van een vrouw die een meter of tien verderop voorovergebogen gehurkt op het voetpad zat. Aan haar geschokschouder te zien, weende zij. Ik kon haar niet horen, daarvoor was zij te ver en stond 'Get Lucky' te luid.

De man in de rolstoel bereikte de vrouw en trok haar wild aan haar lange zwarte haren. "Dégage salope", brulde hij terwijl zij haar evenwicht verloor en daarbij bijna onder een voorbijstuivende bus terechtkwam. O jee, dacht ik. O jee.

Gegeneerde passanten op het voetpad wisten niet wat ze moesten doen. Op een dag tref je een krijsende vrouw op de stoep en dan ben je weg natuurlijk. Ook de man in de rolstoel probeerde zich uit de voeten te maken, maar werd ingehaald door een "héla!" van een uit een raam hangende vijftiger die op een bepaalde manier legitiem gezag uitstraalde.

Als uit het niets kwam plots een jongen de straat op - ik schat hem hooguit 15 jaar - die zich naar de man in het raam toekeerde. "Ta gueule", gebood hij duidelijk hoorbaar maar zonder zijn stem te verheffen. Ik was verbauwereerd door de kilheid in de stem van deze jongen en zocht oogcontact met andere nieuwsgierigen die inmiddels uit hun raam waren komen hangen. Ik fronste mijn voorhoofd in het ijle. Daar kon ik alvast niks verkeerd mee doen.

Op straat was de man in de rolstoel inmiddels om de hoek verdwenen. Ook de jongen bleek weg, even plots als hij was gekomen. De vrouw was wel nog onderwerp van belangstelling want zij had zich inmiddels opgericht en liep kermend de andere richting uit. Ik volgde haar met mijn blik tot ook zij uit het oog verdween.

Ik weet nog dat ik dacht: het waren Franstaligen. Ik ging niet verder in op die gedachte.

Binnen was 'Get Lucky' ondertussen al lang op zijn tijdslimiet gestoten. Ik zette de hit weer op en vergat alles wat net was gebeurd.

"Weeee've come too faaaar to give uuuuup who we aaaaare."

"We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky."

Zo gaan die dingen gewoon. En misschien maar goed ook.