Van steunpilaar tot sufkop

Joey Post subject: Re: het beste van Posted: Sat 31 May 2008 14:43

Mensen, lees de regels eens. 12 uur 's nachts!

Joined: Mon 19 Feb 2007 20:49
Posts: 1567
Location: Leuven / Houthalen

Dit is een reactie die ik kreeg op een forum. Het forumtopic bestaat erin een lijstje te geven met je favoriete plaat en nummer van een bepaalde artiest. Het was al een tijdje Queens Of The Stone Age en nu stelde ik Gorki voor.

En dan krijg je volgend mailtje en ga je zelf met je ogen aan het rollen. "Mensen," staat er - lees: "ik ken je niet, wat doe je hier, je hoort er niet bij." En die emoticon betekent 'sufkop', 'ergerlijke domoor'. Nee, ik behoor niet to de 'in-groep' op dat forum. En Joey lekker wel.

Toen Jurgen hetzelfde onbedachtzame foutje maakte zei iemand: "Haha, die Jurgen! Hij heeft het spel nog niet door." Dolle pret. Toen was er geen sprake van "Mensen". Nee, Jurgen word persoonlijk bejegend. De verstrooide kapoen toch!

Nu wil het lukken dat ik voor de site die aan dat forum verbonden is toch al een tachtigtal artikels geschreven heb. En ook al staat mijn activiteit al enige tijd op een laag pitje, ooit zei de hoofdredacteur me toch dat ik "stilaan een echte steunpilaar" begon te zijn.

Waarom ik dan geen vriendjes blijk te hebben op het forum? Omdat ik er niet vaak genoeg kom, vooral. Geen 2752 posts in een jaar tijd, wil dat zeggen. En ook omdat ik niet even elitair over muziek wens te praten als de 'in-groep'. Omdat ik niet via e-bay voor €3 een verzameling b-kantjes van Can heb weten te bemachtigen. Omdat ik nog niet op de schoot van Dana Winner heb gezeten.

(Lene, bij deze staat het je vrij om mij middels een post op de rationele benadering van de forumbezoeker te wijzen.)

YouTube-aanbieding: tennisimitaties

Wat heb ik vandaag nog voor U in de YouTube-aanbieding. Even kijken hoor, een verhaaltje kan er jammer genoeg niet af.

Tennisser Novak Djokovic immiteert enkele collega's. Best leuk (als je iets van tennis kent natuurlijk).

29 mei: existentialisme is een te moeilijk thema

Existentialisme. Oei, wat een geleerd woord. Het overvalt me zomaar opeens als ik naar mijn trein loop.

Isabelle A was op tv. Ze is weer helemaal terug. Met een 'keur' (ik neem het woord van de concertzaalnieuwsbrieven over) van topmuzikanten heeft ze aan een nieuwe plaat gewerkt. En nu die af is stelt ze ze voor aan iedereen die het maar horen wil. Ze waant zich in de voetsporen van Jane Birkin.

Osebolle vertelt dat ze diep gezeten heeft. En op dat moment vraag ik me af of de muziek voor haar een houvast is geweest. In hoeverre is zo'n Isabelle A met haar muziek vergroeid? Gaat zij door een existentiële crisis op het moment dat Tien Om Te Zien haar niet meer uitnodigt?

Moeilijk thema, existentialisme. Gooi het in de groep en het is uit met de pret.

Heeft Marat Safin er nog zin in? Hij zegt van wel: tennissen is het enige dat hij wil doen. Toch lijkt hij op de baan vaak door een crisis te gaan. De man met de mooiste kop van het ATP-circuit gooit dan met zijn racket en slaat de ogen ten hemel, zoekend naar een antwoord op zijn vraag waarom hij die back hand in godsnaam zo ver uit sloeg. Existentieel is dat. Hij trekt het zich verschrikkelijk aan, zijn tennis, zijn leven.

Of dat hoop ik toch. Dat hij zijn boterhammen met paardenvlees met bevende handen naar binnenwerkt. Dat hij 's nachts wakker wordt van existentiële woede om die verloren wedstrijd.

Panayiotou nog aan tou

Meerdere keren per week denk ik aan George Michael. Soms zelfs meerdere keren per dag. Waarom ik dan nog niet te rade ben geweest bij mijn behandelend arts? Omdat het een vogel is die het syndroom veroorzaakt. Een vogel, jawel. En niet dat die vogel van ver op de heer Panayiotou - het is een Griek, voor de Turken onder ons - lijkt. Nee, de reden is dat het vliegend virus aanhoudend een 'wijsje' fluit dat als twee druppels water op een deun van Panayiotou lijkt.

Ken ik Georges oeuvre uit mijn hoofd? Nope. In alle eerlijkheid ken ik enkel "Yeah Yeah Yeah! Padabadabadam. Yeah Yeah Yeah-eah!" en "Wake me up before you go-go" uit zijn Wham!-tijd en dan natuurlijk een paar solohits à la "Outside" (over parkingseks, geloof ik, maar ik kan er serieus naast zitten) en dus het (ondertussen helemaal) godgeklaagde "Amazing" waarop die vogel dus stilaan een smak auteursrechten mag gaan betalen.

En daar komen dan flitsen van George Michael voor mijn 'geestesoog' van. Niet op de parking of langs de weg in de bosjes hoor. Nee gewoon George zoals in onderstaande "Amazing"-clip. Dat is op en top meneer Panayiotou voor mij. En zo mag het blijven ook.

Let op de "tadada tadada" aan het begin. Dat is 'm dus, die vogel.

Off the rails (naar het nummer van The Notwist)

1. converseren is als een autoracespel spelen.
2. studeren is als een paraplu openhouden.

Voor 1: verplaats uw blik drie regels naar onder.
Voor 2: scroll wat af.

1. De conversatie op de rails, de weg houden. Voorwaar geen koud kunstje. Al dat gepalaver: het moet er zijn, maar het moet er wel serieus zijn. Ik bedoel: als ik K. tegenkom en ik moet een logische conversatie aangaan, dan moet dat langs de geijkte paden, de geasfalteerde weg gaan. Terwijl ik nu eenmaal zo graag door het gras rijd! Niet anders kan.

En viel dat even mee: K. reed ook door het gras. Niet een klein beetje zelfs. Wat was me dat allemaal, denk ik er nu van, en ik riep het ook al tegen haar: "Haha, wat een gesprek!" We vertrokken weliswaar nog op de startgrid, namen dan de bochten van de studies, het kot, van de mama en de broer en de zus en de lange rechte lijn van de zwangerschap van de zus. Maar dan: slippertje. Regenbanden vergeten in de pits. Dan ging het over de geit en de getallen en de muur die groen was en de drugs die we niet namen.

Ik vroeg nog of ze Facebook had, dat had ze niet maar ze wilde haar vriendschap wel ter plaatse confirmen. Ze wilde zelfs niet specifiëren waarom ze mijn vriend wilde zijn. "Gewoon zomaar" zei ze. "Maar da's misschien geen goede reden."

2. Hebt U zich al eens bedacht wat er zou gebeuren als U gedwongen werd voor onbepaalde tijd (maar wel heel lang) een paraplu boven uw hoofd open te houden? Een tijdje zou U zich nog weten te redden middels uw twee armen, - om de beurt of allebei samen - maar daarna... Daarna zou U wensen dat U drie armen had, nee, vier. Vijf, zes, tot U echt een gedrocht van een mens was, maar wel één dat eindeloos in staat was die verdomde paraplu omhoog te houden.

Wel, ik wilde dat ik wat meer hoofden had, zodat één van die hoofden zich op de examens kon concentreren terwijl een ander hoofd zich bijvoorbeeld full-time over de gemoedstoestand van de dag kon ontfermen.

Meer moet dat niet zijn, Sinterklaas. En als U dan toch alles weet, kan U mij dan ook zeggen wie er misschien stiekem toch drugs in mijn eten vermengt?

Eigen boezem

"Mijn excuses dat dit zo'n lange brief geworden is, ik had geen tijd voor een korte" schijnt Voltaire ooit een brief besloten te hebben. Als dat waar is wil ik graag mijn excuses aanbieden voor de ene lap tekst na de andere. Maar, zeg ik daar meteen bij, veranderen zal het allicht niet.

Typen is knippen en schrijven is blijven. Dat soort nonsens maken een tekst ook weer langer. Mensen denken niet in punten en komma's. Een tekst geschreven voor papier is onbegrijpelijk als je 'm op de radio voorleest.

"Nederlanders," zo is gebleken "onthouden het meest als de gesproken tekst gemiddeld tien woorden per zin bevat." Laaggeschoolden haken af als je een bepaald jargon aanslaat of als je teveel woorden van meer dan drie lettergrepen gebruikt. Ik steek mijn hand in eigen boezem - een uitdrukking die je nooit kan laten voorbijgaan zonder er een grapje of woordspeling over te bedenken - als ik zeg dat ik doorgaans mijn voeten veeg aan dat soort wetmatigheden. 'Wetmatigheden' alleen al: ook weer vijf lettergrepen. En nu 'lettergrepen' daar achteraan. Weer vier. Excusez-moi, om het in de geest van Voltaire te zeggen.

En die "boezemzin": ook weer ze-ven-en-der-tig woorden. Het aantal lettergrepen bespaar ik U. Ik maak er geen geheim van, ik hoor mezelf graag bezig. En graag verwijs ik in deze context naar Pironik, iemand die zijn zinnen vaak merkwaardig kort weet te houden. 't Is dat ik er evengoed vaak niet veel van begrijp. Maar ik ben dan ook biezonder laag geschoolt.

-11 op 10

De boeken van Paul Mennes. Als tiener trokken ze me aan, - ik hield er zijn gebundelde werk 'Toast' aan over - maar altijd zat er zo'n randje aan. Een randje dat me irriteerde, me op de zenuwen werkte, dat ik niet kon plaatsen, dat me stoorde. Dat uitgesproken nihilisme, weet ik nu, ligt mijlenver verwijderd van de manier waarop ik zelf gepassioneerd wil zijn door dingen.

Iedereen die het boek gelezen had walgde van die ene scène. De fistfuck-scène, ik weet in de verste verte niet meer hoe de vork ('de hand') precies in de steel ('de reet') stak. In het vijfde middelbaar las iedereen die 'Soap' nog niet gelezen had 'Soap'. Desnoods stiekem. Het uitgesproken nihilisme en obsceen postmoderne van de personages werd daarbij door een enkeling zelfs niet opgemerkt.

Niemand kent mensen zoals de personages in 'Soap'. Lange tijd was die stelling voor mij een zekerheid. Karaokébars en gokautomaten in volle steden met lege hoofden gevuld: dat was een verzinsel van Mennes, de gefrustreerde homo, de man die moest kunnen stampen tegen god weet wat. Tot ik wat ouder werd..

A. bonkt met z'n botinnes door de kartonnen gang. Om 5u30, ik word er wakker van. Ik tel de keren dat hij heen en weer dendert en ook de keren dat ik hem al vroeg dat denderen nooit meer te doen. Ik tel respectievelijk negen en vier keer en ben ontgoocheld door zoveel leegte in dat hoofd, zo weinig vreugde in dat hart.
Morgen zal hij zeggen dat hij een kater heeft. En welk pietluttig excuusje dan ook, het zal er niet van komen. Dan wil hij met rust gelaten worden. Hij en zijn Championchip Managerspel, of whatever.

S. is stil, maar zijn vriendinnetje kreunt de buurt bij elkaar. Zij is het meisje waaraan S. twee dagen geleden nog een -11 op 10 gaf voor 'tofheid'. Morgen zal hij zeggen dat hij een kater heeft, zappend en m'n blik ontwijkend. 'Principes' is een verdomd lang woord om te onthouden als je bezopen bent. 'Normen' of 'waarden' zijn dan twee West-Vlaamse boerinnetjes die je aan de deur komen vragen om op de CD&V te stemmen, ik zeg maar wat. Rotirritant alleszins.

God, ik heb zo'n bang hart. Zingeving met punten en komma's, gedachtestreepjes en aanhalingstekens. Ik lijk een psychiater nabij als ik dat durf ambiëren.

The National biedt een warme deken.

Afstoot

Dorp, ik ben bang van U. Zoals U me neersabelt wanneer ik met mijn veel te Italiaanse puntschoenen uw grindpaden bezoedel. Zoals U me nakijkt als ik met mijn pasgewassen haar uw poldergewassen de rug toe keer. U schrijft het allemaal op, met takken en met slijk, en slaat de volgende keer met eikels om m'n oren.

Dorp, zoals U me afstoot. Ik, stadsmens, door neonlicht bezoedelde stadsmus. U beukt tegen mijn benen met uw heuvels, U gooit zich vloeibaar voor mijn lakleer als een horde. En zwijgt.

Uw stiltes zijn zo luid dat ik verre accordeons kan horen ruisen. Uw leegtes zo immens dat herhaling geen begin of einde meer heeft. Pionnen schuifelen door uw gangen als knechten in uw gebouw. Met doelen in hun gespoelde hoofden die nooit verder reiken dan de grenzen van uw speelveld.

Ik huiver, Dorp, van uw grijs, uw groen. Uw gestrekte arm onzichtbaar in mijn ijle. Accordeons die pompen, U bestrijden. Mijn pasgewassen haren uit mijn ogen vegen.

'Empire'

Heb je volgend spelletje ooit gespeeld?
Neem dit geval: je hebt een lijst Nederlandse woorden en je moet hun Engelse vertaling kennen. Twintig woorden die misschien gevraagd worden op het examen. Om jezelf extra te motiveren hang je er een imaginair maar wreed spelletje aan. Als je ze niet alle twintig weet - het is echt wel haalbaar - dan wordt Zij, je droomprinses, levend verbrand en moet je gekneveld toekijken.

En dan gaat alles goed, dan steek je van wal met 'kust' is 'shore' en 'onderwerpen' is 'to subject'. Nummers zeven, acht en nummers dertien, veertien en vijftien gaan allemaal van een leien dakje. Je gaat die brandstapel kunnen afwenden, misschien ga je haar zelfs in je armen kunnen sluiten. Een 'beeldhouwer' is 'a sculptor' en 'rijk (subst.)' is.. Oh, je zou het duizend keer zeggen! 'Rijk' is... Shiiit.

Vlammen likken haar voeten. Ze beweegt haar mond als om te gillen, je knijpt je ogen dicht. Het is voorbij. Maar je hebt gefaald. Duizend keer zou je 'empire' zeggen, nog veel vaker zelfs. Jouw rijk is wankeler dan je dacht, je hebt haar laten verbranden.

Nummer negentien, 'rijk' is 'empire'. Vergeet dat nooit meer.

Even later loop je geheel toevallig de broer van de droomprinses tegen het lijf. Je kan je nog net beheersen en vraagt 'm niet om haar je meest nederige excuses aan te bieden voor nummer negentien. Krankzinnig, dat ben je. Als je thuiskomt speel je "With You" van Prince en wil je voor eeuwig alleen zijn.

En ook niet Tom fuckin' Helsen of Gorki godbetert. Laat staan Zornik of Nailpin.

Deze post is een reactie op "Vlaamse primitieven", een blogbericht van Lene H. Het lijkt me interessant om de besproken thematiek even op een andere manier te benaderen.

Lene,

Ik ga akkoord met jouw mening dat er in Vlaanderen een cultuur van zelfbevlekking heerst. Een select gezelschap van artiesten heeft het op radio en tv voor het zeggen, een ander deel wordt hierdoor consequent over het hoofd gezien. Zelf nam ik vorig jaar een interview af met Teuk Henri, gitarist bij het Brusselse Sharko, maar ik maakte daarbij de fout al te zeer op de taalgrens te focussen. Sharko is voor twee derde Franstalig en heeft dan ook vooral voet aan de grond in Wallonië. Henri zat er echter behoorlijk mee verveeld dat ik, als Vlaamse "journalist", ook weer zo focuste op dat Vlaanderen vs. Walloniëvehicel. Hij liet heel duidelijk verstaan dat hij daar zelf niet echt van wakker lag en dat het een strijd is die hen wordt opgedrongen door de media.
Om aan te tonen dat er vanuit de Vlaamse media ook niet bijzonder veel good-will is, haalde hij het voorbeeld aan van hun single "Motels" die Stubru niet zag zitten wegens "niet licht genoeg", terwijl diezelfde single op Pure FM in high rotation draaide. Toch is het hem als muzikant in de eerste plaats om zijn muziek te doen, niet om een anderstalig landsdeel dat hij koste wat het kost wil veroveren.

Als je Tim Vanhamel e.a. door het slijk haalt om zo te laten verstaan dat het in Vlaanderen ook niet al goud is wat blinkt, denk ik daar enkele nuances bij. In de eerste plaats vind ik dat niet vergeten mag worden dat die Vlaamse artiesten waarvan sprake er doorgaans niet om hebben gevraagd dat ze door de media zo op een voetstuk worden geplaatst. Een Tom Barman zegt daarover zelfs uitdrukkelijk dat hij zich al die media-aandacht maar laat bevallen zolang ze zijn product dient. Hij gaat niet in op media-uitnodigingen allerhande, is niet over één nacht ijs gegaan om 0110 te organiseren en is als de dood om zijn oude idealen te verloochenen en een oppervlakkige attention whore te worden.
En "Vantage Point" is een straffe plaat hoor. Dat hij door Vlamingen gemaakt is doet er an sich helemaal niets toe. Feit is dat een Gabriel Rios dan wel weer buitenprportionele aandacht krijgt voor de muziek die hij "maar" maakt. Wat mij betreft is hij de meest overgewaardeerde artiest die Vlaanderen kent. Maar natuurlijk gaat het 'm bij hem om het smoeltje, en daar lust de pers wel pap van.

Ik begrijp je ook als je het over die Novastarfans hebt. Er is gewoon zo'n categorie mensen die de nieuwe Novastar, de nieuwe Ozark Henry, de nieuwe Hooverphonic op hun salontafeltje hebben liggen om dan een hippe indruk te maken op interessant bezoek. Die mensen zijn vaak niet het soort mensen als jij en ik (al hoef ik je dat niet uit te leggen). Ze zijn iets minder gepassioneerd door muziek, volgen het allemaal niet zo op de voet en komen enkel met het topje van de ijsberg in contact. Ozark Henry is voor hen de volgende stap na Bryan Adams of Dido. Eigenlijk al best alternatief voor hun doen. Gewoon met-rust-te-laten volk op vlak van muziek.

En om dan nog in te gaan op de Waalse scene: die gaat er de laatste jaren inderdaad op vooruit. Ik heb niet de pretentie om te zeggen dat ik er echt tot over mijn oren in zit, maar ik besprak de voorbije jaren cd's van Sharko, Minerale, The Tellers, Les Anges en Showstar dus ik heb wel een benul van wat er aan groepjes ontspruit. Soy un caballo ken ik tot mijn spijt nog van haar noch pluim. De naam ken ik nochtans al geruime tijd.

Over Wallonië kan je vooral zeggen dat ze daar in sneltempo aan het evolueren zijn met hun muziekscene. Er was en is dan ook nog enorm veel potentieel en marge voor hen om dat te doen. Vlaanderen is altijd op de Angelsaksische cultuur gefocust geweest, terwijl de Franstaligen eerder met hun neuzen naar Parijs waren gericht. Dat dat laatste nu aan het veranderen is betekent eigenlijk maar dat de Waalse scene nu een inhaalbeweging maakt, dat ze wat hipper wordt en dat ze jonge mensen "mobiliseert".

Over de Rock Rally, die inderdaad niet is wat erover wordt gezegd, wil ik het een andere keer nog hebben.

Est-ce qu'on est des polyglots, quoi?!

En français au jour d'hui, ça va? Je vous ai averti avant hier, que pendant mes examens je vais écrire sur ce que je suis en train d'étudier ce jour spécifique. D'abord j'espère que pour tous ceux qui parlent fluentement le français, ce texte ne sera pas trop dérangeant, ridicul, concerné mes fautes grammaticales. Je crains que je devrai faire bien un effort pour l' avoir un peu acceptable.

Donc le français. Vous n'allez pas y échapper. Mais échapper, pourquoi en réfléchir? Je crois vraiment que vous êtes tous des polyglots qui connaissent des langues différentes, commençant avec l'anglais et le français. Bien admis, quand on me demande quelles langues je parle fluentement je vais pas immédiatement nommer le français. Mais l'anglais non plus. Je suis moins polyglot que je voudrais être. Honnetement, je suis peut-être trop paraisseux pour vraiment investir dans mon connaissance des langues.

Alors, les thèmes du jour. Est-ce que vous vous rappelez encore l'existence d'Alizée Poulicek? Qui ça? Oui, c'est notre nouvelle Miss Belgique. Et maintent vous savez naturellement tous dont je vais commencer parler. Alizée n'était pas trop heureuse dans le final, l'année passée. Parler le néerlandais paraisait trop difficile pour elle et alors le public et la presse flamande l'ont huées. Naturellement c'était sans doute ridicule de la presse d'agrandir ce cas comme ça signifiait la fin de la Belgique, mais honnêtement comme j'étais un spectateur moi-même ce soir, ça m'a étonné aussi qu'elle ne parlait pas du tout le néerlandais.

Et bien, ce que je propose maintenant (c'est quant même assez prédicable quand j'en pense) c'est qu' Alizée et moi commencent une correspondance écrite. Moi, j'ai d'expérience avec écrire des lettres (bien en néerlandais), donc ça formera un vrai challenge de m'exprimer encore plus intélligent en français. Et pour Alizée c'est bien le but d'apprendre le néerlandais le mieux et le plus vite que possible.

Mais si c'est pas un trop grand problème pour Alizée je voudrais peut-être proposer d'organiser cette correspondance sur une base mensuelle. Après écrire ce texte ci c'est clair pour moi que j'ai encore besoin d' exercise moi-même pour avoir mon français un peu plus fluentement. Je vais pas chaque semaine environt pour une heure et demi m' asseoir dernier mon ordinateur pour écrire une lettere. Même pas pour Alizée, la belle Huttoise (habitant féminin de la ville Huy). Ca m'est justement un peu trop longtemps.

Donc Alizée, si tu accidentalement lirais mon message ici, n'oublie pas de répondre et de dire qu'est-ce que tu trouves de ma proposition. Moi je veux vraiment faire mon meilleur pour t'aider, et je pense que tu es une fille sympa qui acceptera bien ma proposition comme c'était une donation envoyé par Dieu lui-même.

N'est-ce pas, Alyzée?
Bisous.

x

Geboortejaar: 1971

Zoveel mensen, zoveel verschillende bezigheden. Vandaag las ik over Joseph Kabila, de president van de "Democratische Republiek Congo" zoals dat heet, en mijn oog viel op 's mans geboortejaar, 1971. Nu kan men een hoop dingen doen als men van 1971, oftewel dus 36 à 37 is, maar een land leiden met zo'n geschiedenis, dat zo'n grote zorgen nodig heeft..
Ik baseerde mij op niets om te denken dat Joseph Kabila daar misschien niet helemaal klaar voor is op zijn leeftijd.

Misschien heeft zijn leeftijd er zelfs helemaal niets mee te maken, met het feit dat het in "de Congo" niet zo denderend gaat op nogal wat vlakken. Zijn vader Laurent, die een stuk ouder was, deed het ook niet geweldig toen hij iets meer dan tien jaar geleden het roer van Generaal Mobutu overnam. Maar dan die vader opvolgen op je dertigste..

1971. Ik heb enkele bekende mensen voor U op een rijtje gezet die in dat jaar geboren zijn.

Arnon Grunberg. Schrijft boeken en doet dat naar mijn mening heel goed. Grunberg geeft me altijd het gevoel dat hij over heel abstracte begrippen heel veel weet. Zoals in zijn laatste roman "Tirza" die zo gelauwerd werd. Ik had het gevoel daar een en ander niet van te begrijpen. Misschien was ik te jong om dat boek al te doorgronden.

Of neem Paul Magnette, onze "kersverse" klimaatminister. Die man geeft les politicologie aan de ULB, lees ik op Wikipedia. Ook al een mooie functie voor iemand uit 1971. Zes- à zevenendertig en al een autoriteit op zijn domein. Wanneer heeft Paul zoveel gestudeerd? Heeft hij vijf diploma's behaald? Is hij in Amerika gaan doctoreren? Zoveel tijd..

Nog anderen hebben minder serieuze dingen gedaan, zonder dat hun daden daarom minderwaardig zijn. Sasha Baron Cohen heeft ondermeer Ali G. en Borat bedacht en is daar mijns inziens terecht populair om geworden. Ik ben een fan - vooral van Borat, Ali G. is me wat druk - en ik heb ook grote sympathie voor de man achter de typetjes, een timide mens die niet graag interviews geeft.

Prinses Maxima bekwaamt zich op haar zevenendertigste dan weer in breedglimlachend wuiven naar "het volk". Moet ook gebeuren. En Phaedra Hoste is op zoek naar een man die haar een kind kan schenken. Tupac Shakur ten slotte heeft het tijdelijke al een wijle voor het eeuwige ingewisseld. Die jongen had - "eastside, westside" - wel andere dingen aan zijn hoofd dan zevenendertig worden.

Nee, dan Joseph Kabila. President van DR Congo! De baas in een land waar het slecht gaat, waar er een burgeroorlog woedt. Dat is wel even the real shit, me dunkt. President en/of dictator spelen. Dat is geen rolletje in "Costa", zoals Kürt Rogiers, mijn gedacht.

Allah wo sind Sie? Janjaweed voor mijn deur

Darfour, iemand?

Vanaf vandaag ga ik elke dag over een onderwerp schrijven waarover ik studeer. Ik zit in "de blok". En zonder daarbij teveel reutemeteut te willen maken over wat ik nu ook weer studeer of weet ik welke trivia allemaal, is dat vandaag Darfour, dat deel van Soedan waar nu al een vijftal jaren oorlog heerst.

Darfour - door de slechtingelichten niet te verwarren met winkelketen Carrefour - is eerst en vooral een regio met een aantal bijzonder tragische toevalsfactoren. Laat ons stellen dat het er van nature niet zo makkelijk bloggen is, op een maandagavond.

Het gebied is zwaar onderhevig aan natuurinvloeden - verwoestijning om de ergste te noemen - en daarenboven moeten er Arabieren met Afrikanen samenleven, beide Soedanezen, die er nogal verschillende gewoonten op nahouden. De Arabieren zijn islamgezind, zelfs shariagezind, en de Afrikanen zijn christelijk. Voorts worden de Arabieren door het Arabische regime bevoordeeld en komt het daardoor al eens tot een volksopstand van de Afrikanen.

Dat religieus twistpunt is weinig verrassend ook waar het Darfourconflict zijn kiem kende. In 2003 pleegden twee Afrikaanse stammen een coup op de regering omdat zij vonden dat ze werden benadeeld in de verdeling van landbouwgrond, ten nadele van de Arabieren. Deze coup werd gecounterd door buitensporig geweld van de Arabieren en met name door hun militietroepen, de Janjaweed ofte de "Mannen met wapens en paarden". Deze Janjaweed zijn sindsdien niet meer tot rede gekomen en hebben naar schatting 200.000 burgerslachtoffers gemaakt. Er is sprake van grootschalige verkrachting, verdrijving, mishandeling en 2.000.000 burgers werden uit hun geplunderde dorpen verjaagd.

Het is daar dus oorlog, eigenlijk al sinds de onafhankelijkheid in 1956. In onze media wordt er met niet veel woorden over gerept - of het zou in De Krant van West-Vlaanderen moeten zijn - en George Clooney's interventie aldaar had nu ook niet zo'n overrompelende impact. Hier kunt U intussen wel nog iets meer over het probleem te weten komen, want bij mij krijgt U, net als bij Clooney, slechts de trailer. Voor de film moet U betalen.

Uur cultuur: drie draadjes en een paraplu

Ik hinkel op enkele vondsten, ideeën die ik samen aan hun draadjes tot één grote overkoepelende paraplu trek. Het eerste is de uitleg van Tom Barman over zijn nummer "Popular Culture" waarover hij zei dat het een soort bespiegeling is van de populaire cultuur die zo enorm belangrijk geworden is de laatste decennia, of het laatste decennium. Het tweede is een goddeauforumtopic over "Zwerm" van Peter Verhelst, een boek dat ik zelf ook heb, maar niet gelezen heb, en waarover ik meer wilde weten. En het derde is een verwoording die ik tegenkwam in een recensie op Poëzierapport. Die recensie is de laatste die er voorlopig te lezen staat, die over de dichtbundel van Arnoud van Adrichem. "Vis".

Geen lichte kost voorwaar, maar wel voedsel voor de geest. Voedsel dat een wereld creëert, een te verkennen wereld die misschien interessanter is dan de wereld die je frequenteert.

Eén: wat Tom Barman zegt klopt. Populaire cultuur is misschien nog wel de enige cultuur waarover echt bericht wordt. Cultuur tot bij het volk brengen doe je door ze te vergemakkelijken, te vereenvoudigen, door ze te populariseren.
Ik denk aan al die meisjes die klakkeloos aannemen dat dEUS een hype is, maar daarbij geheel voorbijgaan aan wat Tom Barman bijvoorbeeld in "Popular Culture" zingt. Daar staan zij niet bij stil, daar begrijpen zij blijkbaar niets van. Of misschien wel. Misschien denken ze dat ze het begrijpen, maar kunnen ze het niet goed uitleggen. Sommige mensen kunnen met hun verstand ergens niet bij en doen dan maar alsof. In deze tijd word je niet meer aangespoord om diep over dingen na te denken. Take it easy, allé. Ken ik nog Frans, denk je? Take it easy, allé.

Drie: Willem Thies hekelt in zijn recensie van de poëziebundel "Vis" enkele keren het gebruik van quotes of zinnen uit wat hij de "lagere cultuur" noemt. Arnoud van Adrichem maakt in zijn gedichten, die als dusdanig postmodern heten te zijn, gebruik van reclameslogans en liedjesflarden en stort op die manier zijn "hoge cultuur" in het verval. Ik weet niet of het zo begrepen moet worden, maar bij dat idee van de hoge versus de lagere cultuur vraag ik me onmiddellijk af wat het eigenlijk nog uitmaakt de dag van vandaag, dat er "hoge cultuur" - of dus poëzie - gemaakt wordt voor twee man en een paardenkop. Ik ben bang van mensen die poëzie lezen, ik denk daarbij aan stoffige, doodse kamers in plattelandswoningen. En van poëzie schrijven ben ik helemaal bang. Voor mij staat dat gelijk met sociale isolatie, met opname in een psychiatrische kliniek. Toen ik gisteren in de Fnac was kon ik er tot mijn opluchting geen poëzie vinden.

Twee: late twintigers die (zowat drie jaar geleden intussen) op het goddeauforum over "Zwerm" discussieerden. Zonder meer. Maar daarbij wel blijk gaven van enige ervaring met het lezen van boeken. Dat was of is voor mij al genoeg om me aan het scherm gekluisterd te houden. Mensen die boeken lezen! En is het omdat ik niet aan de universiteit zit dat ik er zo bijna geen ken?
Ik ben gefascineerd door dat intellectualisme van het doorgronden van een boek. Er een mening over hebben. Kunnen zeggen of iets goed of slecht is. Waarom dat zo is. Ik mag dan zelf wel cd-recensies schrijven en daarover dus een mening hebben. Een mening over een boek hebben, het kunnen afspiegelen tegen een boekenkast en het daarin een plaatsje kunnen geven, dat is toch nog iets anders. En dat ik "Zwerm" in de grote vakantie moet lezen, dat is zeker.

Ik moet bij deze onderwerpen ook denken aan pintjes drinken in Café De Weerelt. Aan dansen in de Rumba. Aan gekke mevrouwen pesten in Café Oase. In zeikerige zeurgesprekken over geen vrienden hebben. Etcetera.
Waar zijn die mensen die boeken lezen? Die poëzie lezen? Schrijven.....?
Kan iemand mij meer vertellen over "hoge cultuur"? Kan iemand mij vertellen of die hoge cultuur überhaupt nog bestaat? Doet Tom Barman aan hoge cultuur?

Interessant hé!

Misschien ga ik later vandaag nog dood

Misschien is dat maar het eerste wat ouders hun peuters voortaan moeten leren: dat ze stil moeten zijn in de bibliotheek. De bibliotheek is de Delhaize niet, kids. Tussen de boeken, de cd's en alzekers in de leeszaal wordt er gezwegen.

Jullie mama's en papa's doen hun uiterste best, die hebben dat lesje wel ooit in hun hoofdjes geprent. Maar the point is: wanneer zij jullie moeten stil zien te houden, gaan ze natuurlijk zelf ook lawaai maken. Je kan die kleine moeilijk negeren als hij aanhoudend "Mama, hier" blijft jengelen. Dan moet je daar natuurlijk even naar toe.

Nu was ik lief vanmorgen en wilde ik niet zagen. Ik heb amper baby-sitervaring, maar ik weet wel wat het is om met een kind van drie op m'n schoot te zitten. En of ik dat weet. Ik stapte dus op de mama van dat ene jengelende kind af en vroeg of ik even op de kleine moest letten terwijl zij zich een boek uitzocht. Zo zou het misschien wat vlotter gaan, argumenteerde ik.

Enigszins verbaasd over haar toestemming zat ik even later in een zetel met een rond mij heen lopende kleine. Had die mama nooit van gevaarlijke sujetten genre Dutroux gehoord? Volgde ze het proces Fourniret niet in de mighty mighty-media? Wat er ook van mocht zijn, die kleine bleef te hard jengelen naar mijn mening, en ik bedacht snode plannen (die in feite enkel tot doel hadden mezelf te schaden).

Die mama kwam nog eens kijken en ik zei "hij maakt nogal lawaai hé." Dat kon ze niet ontkennen. "Wil ik hem koud maken?" vroeg ik hulpbereid, "wil ik hem voor u omleggen?" Van die uitdrukkingen had ze ofwel nog nooit gehoord, ofwel kon ze niet vatten wat ik net had gezegd, want ze vroeg met vreemde stem en nogal langgerekt "Pardon?"

"Wel ja, ik wil die kleine dus wel voor U doodmaken," herhaalde ik ten derde male mijn aanbod. En zonder haar antwoord af te wachten mompelde ik daar achter aan: "ik wil mezelf wel met hem mee de dood in jagen, als U dat een geruster gevoel geeft."

Maar op dat moment stierf er bij mijn weten niemand in de bibliotheek. Hoewel, misschien ging er wel een levende dood. Want kan U ze nog tellen de levende doden? Ik denk soms dat ik er zelf een ben.

Die middag in de 0.05

Aan de rand van de tafel zit de dromer. Met halftoegeknepen linkeroog is hij afwezig. Hij denkt er het zijne van en is niet helemaal te vertrouwen. Het is die jongen waarvan je zegt dat je hem niet kan doorgronden.

Als hij buiten is voel je je een stuk vrijer. Je gaat plots vrijuit praten met de jongen naast je. Over de dromer, over hoe hij de sfeer drukt. Iemand zegt iets over hem en je pikt daar gretig op in. Het is duidelijk dat jij niet de enige bent die geen touw aan de dromer vast kan knopen.

De dromer is iemand die naar links kijkt als de anderen naar rechts kijken. Links heeft hij de tijd weg zien tikken en hij vraagt zich af of hij die tijd nog kan terugvragen, ergens aan de balie. De dromer is iemand die zijn oren selectief wenst te gebruiken. Hij hoort genoeg gelul de rondte gaan dat anderen nodig hebben om zich zeker te voelen. De dromer vraagt zich af of er ergens ter wereld mensen bij elkaar komen om op een mooiere manier met elkaar te spreken.

Als de dromer weer binnekomt voel je een golf van vijandigheid door je maag slepen. Hij lijkt zich boven je te verheffen, zich aan je te onttrekken. Je zou hem willen wegstemmen in een tv-programma met 1.5 miljoen kijkers en je zou het publiek daarbij op je hand willen hebben.

Aan de rand van de tafel zit dan opnieuw de dromer. Zijn stem klinkt mat en lusteloos, je denkt dat hij overal wilt zijn behalve hier. Hij praat minder dan je hem ooit hebt horen praten en verdwijnt hoegenaamd in het niets. Je zal nooit meer aan hem denken eens hij weg is.

Laat me niet alleen

Laat me niet alleen. Vertrek niet allemaal tegelijk. Laat me je kamer in. Oh en ik begrijp dat, als het nu niet gaat. Maar ik zou zo graag willen en dat verandert niet.

En wat ik in je kamer kom zoeken? Gezelschap. Jou. Niet dat het me zozeer om jou te doen is. Hoe klinkt dat nu weer?! Ik ben niet verliefd op jou. Maar als je me alleen laat... Doe dat niet nu. Mijn armen wegen als lood bij de gedachte. Mijn hoofd valt van mijn nek bij de idee.

Alleen. Ik heb gezworen nooit alleen te willen zijn. Als in eenzaam. Tegen mijn wil alleen zijn, dat wil ik niet. Dat wil ik wel. Maar niet in de zin van 'verlangend naar'. En toch doe ik dat veel te vaak.

Naar jou op je kamer. Maar nog veel meer naar jou in ik weet het niet. Waar je bent, of je bestaat. Geen idee.

Ik neem een douche om warm te krijgen. De straal is niet krachtig genoeg, ze verveelt me. Ik droog me af met een handdoek die schuurt, ik voel met benige handen langs knokige knoken en besef dat die huid er ooit weer afgaat.

Ik zing Mama's Jasjes "Laat Me Alleen" en sla pas na vijf refreinen acht op de inhoud van dat lied. Ooit zag ik Peter Van Laet in het bos met zijn hond. En hoe kort dat moment ook duurde, en hoe lang dat ook geleden is, ik meen me te herinneren dat die mens daar inderdaad heel graag alleen wilde zijn in dat bos.

Maar ik wil niet alleen zijn. Ik wil in Blankenberge staan, tussen het publiek van Tien Om Te Zien. Ik wil op het podium naast Peter Van Laet zitten. Ik wil Peter Van Laet zijn. Ik wil zingen en gitaar spelen.

Hier een clipje van "Als De Dag Van Toen". Ik hou van dit nummer als in het jaar van toen (1997), echt waar. Da's echt genieten, een beetje troost.

Ik refereer aan de voetbalploeg Zenit Sint-Petersburg in de eerste zin van de derde alinea

Het is een strijd. Ik klik op "Blog maken" in plaats van op "Aanmelden", ik typ "kijk" in plaats van "klik", ik vraag me af waarom ik eraan begin.
R. zei me dat ik iets aan m'n mijn wallen moest doen. Water drinken, met name. En ik dacht: "wallen??"

Mijn bed lag voor me als een zwembad voor een honderdmeterschoolslagzwemmer met goesting. Tel de lettergrepen en besef dat ik het niet laten kon. Een tijdje later werd ik wakker zonder dat er iets veranderd was, integendeel. Wat ik had was nog erger en buiten leek het te gaan regenen, omdat het onheilspellend waaide.

Ik wist dat het woord 'zenit' iets met de (stand van de) zon te maken heeft, maar wat precies dat zou ik een andere keer uitklaren. En dat ik de finale tegen de Rangers niet zou volgen was evident: een ploeg die gedurende - ik riep het herhaaldelijk en met steeds meer ongeloof tegen A. - drie en een half uur voetbal niet tot scoren was gekomen, die was mijn aandacht niet waard.

(De Glasgow Rangers dus, die laatsten. En of 'zenit' in het Russisch ook iets met de (stand van de) zon te maken heeft, dat moet ik een andere keer maar eens uitklaren.)

Kwansuis een kriekenklap

'Mood swings'. Iedereen weet hoe bekakt die twee woorden in combinatie overkomen. Wij lezen de Flair niet - als we dat wel doen zitten we in de wachtkamer van de tandarts - en we moeten ons gemoed niet permanent in toom houden omdat elk potje yoghurt dat op de keukenvloer uiteenspat ons een zenuwcrisis in kan loodsen.

Maar toch. Mood swings! En dan vooral als het goed gaat.
Als het goed gaat en je wilt Plaid horen, maar Plaid maakt schijtmuziek, dan ben je slechtgezind. Op Plaid. Hoe durft Plaid zulk nietszeggend getoeter aan de mensheid te verkopen? Kunnen die mensen (twee Britten, geloof ik) niet gewoon in een suikerrafinaderij gaan werken, om maar wat te noemen? Maar daarna dan ook wel weer maximaal kunnen genieten van Pere Ubu, vanuit de optiek: "Eat this, Plaid. Dit is Pere Ubu, en dat is wél goed."

Tegen S. praten en eerst spijt hebben van elk woord dat je externaliseert. Je klinkt oncool, belachelijk, conform je uiterlijk op dat moment. Waarom ga je je niet gewoon nuttig maken in een suikerrafinaderij in plaats van hier de flauwe plezante slapjanus uit te hangen? Je weet het niet en wil dat er snel verandering in komt.

En die verandering komt er. Kwansuis. Je wilt noch kunt je herinneren hoe. Je onzin verkoopt plots als 'zoete broodjes' (lees: kriekenflappen) en S. lijkt méé te zijn, in navolging van jezelf, want zelf ben je je grootste fan.

Maar je zoekt je eigen grenzen op. Je flirt met de afgrond. Pienter genoeg om dat in te zien schakel je dan ook een tandje kleiner en ga je op veilig spelen. Als een kaars die pretendeert uit te doven, maar eigenlijk nog een hele tijd doorkan. Je houdt rekening met de zenuwen van S. en gunt 'm ten gepasten tijde zelf zijn moment de gloire. Op deze dag, in deze mood kan je dat allemaal coördineren.

En als je dan alleen bent, verwerk je het voorgaande. Je 'geeft het een plaats' en beredeneert het. Je bent in samenspraak met je ratio van je podium gestapt en bent nu klaar om heerlijk in je artiestenlobby te verpozen. Het is je ratio dat je ervan weerhoudt de gevallen ster te willen zijn. In deze mood, op deze dag zou het verdomme belachelijk zijn om je als Madonna te gaan gedragen.

(Mensen met een mening over het woord 'kwansuis' mogen die overigens steeds spuien.)

P.S.: Hiernaast staat mijn last.fm-houseplaylist op uw play-klik te wachten. Kunt U dus desgewenst op klikken tijdens het bezoeken van mijn blog. Geniet ervan.

Dimi en Diète

't Is verzengend heet in het dorp waar Dimi en Diète wonen. De jongens hebben hun mountain bikes uit de garage gehaald en hebben elkaar gesms'd om samen in het dorp te gaan fietsen. Diète heeft zijn pet opgezet voor hij het huis verliet, zonder komt hij de straat niet op. En bij deze temperaturen kan hij wel wat beschutting voor zijn hoofd gebruiken.

Zowel Dimi als Diète kennen de hoofdstraten van het dorp als hun broekzak. Ze wonen er al 20 jaar - zo oud zijn ze ongeveer - en ze doorkruisen hun vaste routes nog dagelijks. Elk hebben Dimi en Diète een eigen auto gekregen van hun ouders en daarmee maken ze occasioneel een ritje door het dorp. En als het nodig is rijden ze ook met hun auto's naar de grote stad, maar eigenlijk doen ze dat liever niet. In de stad is het namelijk heel erg moeilijk om je auto te parkeren.

Dimi en Diète hebben afgesproken aan de kerk, daar komen ze altijd samen. De jongens besluiten eerst naar de krantenwinkel te gaan voor een blikje bier, dat kunnen ze dan lekker aan de kerk opdrinken. Maar het is zondag, de krantenwinkel is gesloten. Dan maar geen bier en meteen fietsen.

Als Diète en Dimi langs de winkel van Dimi's vader passeren, merken ze mij op. En ik hen. Ik kijk de jongens nieuwsgierig aan, ik ken hen nog van vroeger. Dimi lijkt niet erg in mij geïnteresseerd te zijn, maar Diète kijkt herhaaldelijk achterom terwijl hij langzaam doorrijdt. Ik betwijfel of hij zich mijn naam nog kan herinneren.

Zonder vervolg.

Afspraak in 2025, hipsters

Even de radio luider zetten. Ze spelen dit nummer wel heel regelmatig. Het is nochtans zowat zeventien jaar oud. Maar zo goed. Raadt U het al?

"Weet je," zeg ik tegen P. (ik zeg trouwens niet echt 'je' hoor), "ik zou het grappig vinden mocht iemand ons hier op ons terras komen vragen wat wij van dit nummer vinden. Wij jonge hipsters, connaisseurs, Pukkelpoppers, thuis in meerdere genres. Of wij deze muziek nog naar waarde weten te schatten, of, of wij, meer waarschijnlijk, zweren bij hedendaagse debutanten genre Vampire Weekend, Yeasayer, of straffer nog, Boys Noize, Justice, etc."

Ja, dat bedenk ik me daar, en wat je aan muzikaals met vier à vijf minuten kan uitrichten. Ik vraag me af hoe iemand van twintig, zeventien jaar geleden geacht werd te reageren op deze muziek, wat hij voelde en of hij ze op zijn beurt naar waarde wist te schatten of ze integendeel verguisde, de vergelijking makend met iets van twintig jaar dáárvoor. 'De geschiedenis' heeft natuurlijk bewezen dat dit nummer aan de borst werd gedrukt en zonder te willen zagen vraag ik me dan maar af of Vampire Weekend over zeventien jaar ook ergens hoog in de steeds-minder-tijdloze Tijdloze staat.

"Alive" van Pearl Jam duurt 5'40" ofte 340 sec, dus toegegeven, de heren kregen hun tijd. Maar wie kan de overbodige seconde in hun paradepaardje vinden? En wie zit er bij Vampire Weekend niet op zijn klok te kijken, ervaart er bij Justice geen gevoel van oppervlakkigheid, willekeur?

Omdat ik echt als de dood ben voor prekerigheid, enkel nog dit (wat ook iedereen al weet): een beginnende band krijgt nu geen zeventien jaar de tijd meer om te rijpen. Daarom zoekt die beginnende band meteen naar een hippe smoel om daar dan, als puntje bij paaltje komt, toch weer gedesillusioneerd op terecht te komen, na een maand of zes.
Misschien is dat jammer. Hoogstwaarschijnlijk zelfs. Maar het is conform de vluchtigheid waarmee er geleefd wordt en die maakt een noodzakelijk rijpingsproces onmogelijk.

Maar "Alive" is ook gewoon geweldig goed.

De video hieronder is niet die van mijn voorkeur. Ik had liever een sprekende live-versie uit hun beginjaren, maar kon die zo direct niet vinden. De manier waarop het publiek hier reageert spreekt echter ook boekdelen.

Ik wil niet persoonlijk worden, maar wist U het al van mijn discrepantie?

Ik heb een cursus, wat zeg ik, een dik boek over sociale psychologie, en ik blader erin. Er wacht mij een examen over enkele hoofdstukken uit dat boek. Hoofdstuk 9 moet ik kennen. Het heet "Aantrekking en hechte relaties".

Hoofdstuk 9 gaat over liefde, vriendschap, uiterlijke schoonheid, etc. Mijn klasgenootjes en ik waren blij dat we per toeval in de les zaten toen Mevr. J. het hoofdstuk aansneed. Van de liefde zijn we weg, zoals Paris van chihuahua's, en er kan niet genoeg over gepalaverd worden. Als het even in de les kan, des te beter.

En dat in een psychologisch kader dus. Met ronkende titels als 'De kick verbonden aan affiliatie'. Affiliatie dat is de behoefte om sociale contacten te leggen, zo lees ik. En zelfs "laboratoriumratten" blijken die behoefte te hebben, maak ik op uit een "fascinerend onderzoek" van Bibb Latané en Carol Werner uit 1978.

Ik concentreer me beter wanneer ik op de titel 'De pijn van eenzaamheid' stuit. Gaat dit boek me antwoorden op mijn vragen bieden? Gaat dit boek opheldering brengen? Zo denk ik onbewust. En als ik aan het lezen ga vraag ik me af of ik verlegen, sociaal onbeholpen en geremd ben. Of ik mensen negeer uit vrees om zelf genegeerd te worden. Ik beaam noch ontken. Ik lees en herken. "Caspi (2000) vond groter sociaal isolement en depressie onder 21-jarigen waarbij geremdheid, schaamte en angst werd geobserveerd op hun derde levensjaar, in vergelijking met de vlotte driejarige hummels."

Maar gesteld dat ik echt eenzaam was dan had ik een laag zelfbeeld, zo veronderstelt men vervolgens. En dan ging ik me conformeren aan bepaalde sociale normen. Tot daar, denk ik, want ik mag dan soms wel eenzaam zijn - "een discrepantie tussen het sociale contact dat men realiseert en het sociale contact dat men verlangt" - aan overvloedig conformeren of het neerhalen van mezelf heb ik nooit gedacht. Zeg ik, denk ik, ongeveer. De reden daarvoor is altijd mijn trots geweest, de mate waarin ik in mezelf geloof, mezelf de moeite vind.

Verderop in het boek lees ik over de kosten-batenanalyse, ontleend aan de economie. Deze stelt dat mensen in een relatie een balans opmaken van de kosten die ze maken en de baten die ze daarvoor ontvangen. Die balans moet in evenwicht blijven, want wie teveel geeft zal iets terug willen krijgen, en wie teveel krijgt zal zich schuldig voelen.

Maar laat ik een andere keer van wal steken over de baten waarbij ik gebaat ben en de baten die ik zelf daarvoor in ruil aanbied. Het is mooi weer, en bijna tijd en ik zie dat U uw propjes al in de aanslag houdt.

Botanique ta mère

Oké, het mag dan niet helemaal met goesting zijn, qua timing is het niet ideaal, maar ik kan niet veel aanmerken op de schitterende tuinen van de Botanique. Die paadjes, doolhoven, grasveldjes en schaduwrijke bankjes. Een rustpunt tussen de verkeersaders van Brussel, met ernaast de serres, de concertzalen waarin zowat de beste programmatie van het land het hele jaar door te kijk staat.

En dan vind jij het nodig om mij in de volle zon cinquant cents te vragen en om mij onmiddellijk daarna te vragen of ik uit Frankrijk kom. Op beide vragen moet ik helaas "non pourquoi?" antwoorden. Je bent een bedelaar, copain, waar is toch je gevoel voor eigenwaarde?

Je volgt me om aan te dringen. Ik geef je tien cent en zeg dat dat kan tellen als begin van je schooitocht ("c'est un commence, n'est-ce pas?", zei ik, geloof ik - mon dieu). Je hoeft geen tien cent (daar is je eigenwaarde dan) en veronderstelt dat ik dat schrammetje onder mijn rechteroog in een vechtpartij heb opgelopen. Onjuist, m'n beste. Gelukkig hoef ik je dat niet meer uit te leggen, want je vindt het zelf al de moeite niet meer.

Ik vind het treurig dat deze mooie plek besmeurd wordt door sujetten zoals jij. Waar is jouw gevoel voor poëzie gebleven? In je land van oorsprong misschien? Ik vermoed dat het potentieel daartoe daar alleszins beter tot ontwikkeling was gekomen. En voorts vind ik het jammer dat je geen geld hebt voor een pintje. Ik hou van gelukkige mensen op leuke bijeenkomsten.

Adieu Coike: je ging zoals ik het nooit luidop had durven uitspreken

Ermee opgestaan. Wekkerradio, 9u. Niet "in mijn wang geknepen" om te verifiëren of ik het wel goed hoorde, maar er toch snel iets meer over te weten willen komen via internet. Het een beetje jammer gevonden dat ik er niet meteen over kon beginnen roepen tegen S., A. en P.. Gelukkig wel kunnen uitkijken naar de onthutste gezichtjes van menig een op school.

Mij meteen voorgenomen het de fans niet nodeloos onaangenaam te maken door andermaal en ten langen leste mijn mening over de voetballer te poneren, en ingezien dat de dood een hogere macht is dan het voetbal, en dat elke voetballer bij zijn overlijden opnieuw een mens wordt.

Fans gezien die het erg vonden, die het zich "nog niet realiseerden". Tegenstanders gezien die het evenzeer erg vonden, die plots woorden voor de vijand overhadden waarvan ze nooit verwacht hadden die ooit te zullen uitspreken met betrekking tot het onderwerp.

(Het onderwerp dat de hele dag bleef sluimeren, dat te pas en te onpas opdook, waarop herhaaldelijk gealludeerd werd, dat - oh ironie - bijzonder lééfde.)

In het onderwerp een draad tot wat occasionele small-talk herkend, die draad dankbaar opgeraapt. Bemiddeld tussen P. en D. die respectievelijk stelden dat het ongeluk heel erg was en dat het ongeluk maar één van de zovele ongelukken was.
In de krant gelezen dat er in Myanmar bij een overstroming 100.000 mensen omgekomen zijn. Bedacht dat een voetbalstadion een circus is, en een voetballer een clown.

Thuisgekomen en het onderwerp obligaat herkauwd. Via het onderwerp dingen te weten gekomen die ik anders misschien nooit te weten gekomen zou zijn. Zoals dat E. nog in Molenbeek gewoond heeft. Moet ik haar morgen eens wat meer over vragen. Molenbeek fascineert mij namelijk een beetje.

Karolina, come on! Sexy Santa Izabel next!

Je bent 21, hebt je altijd afgezet tegen the masses, maar bent diep in je binnenste zo trots op jezelf en wie je (geworden) bent, dat je geen reden meer kan bedenken waarom je je onder je bed voor de wereld zou verstoppen.

Je omringt je immers met mensen waarbij je je over het algemeen geweldig voelt (ook al zijn het er dan niet veel), je luistert naar muziek die je evenzeer geweldig vindt en die getuigt van persoonlijke smaak, wat de fashion addicts daar ook op mogen aanmerken, en je klopt je op de borst elke keer je beseft dat je echt niet moet onderdoen voor all the others out there; die op dit punt geen concurrenten zijn en geen bedreiging vormen.
Zo is het op dat bepaalde moment dus. Zo zeg je het en schrijf je het neer. Wanneer de zon ook voor jou schijnt. Vandaag.

En natuurlijk is dat geluk een sentimenteel geluk. Je geeft je doodeerlijk over aan een golf waar je je op kan laten drijven. De bakvis in jou komt naar boven borrelen en je laat haar begaan. Gillen, krijsen en genieten van kleine, stomme dingetjes: nu mag het. Het kan niet op.

Deze dag is als die rollercoaster waar sommige door jou doorgaans verguisde zangers wel eens over zingen. Een guilty pleasure van 's ochtends tot 's avonds, in je kleding, je knipoogjes en je YouTubegedrag. Madonna's "Jump" schalt door de kamer en ook al heb je rien de knots met het zingende fitnessapparaat, je bent wel van mening dat ze met deze single een hoop concurrentie wandelen stuurt in de discipline 'danspop'.

Je sentimentaliteit lijkt vandaag pardoes in je persoonlijkheid terechtgekomen, zoals een Mentos-bonbon in een fles Cola Light. En spuiten maar, alle kanten op. Luidop betreur je wat je voorheen angstig binnenskamers hield: dat er geen boysbands meer zijn heden ten dage. Je zoekt naar Westlife-clips en smelt als een bol citroenijs in een temperatuur van 32°C voor hun zeemzoete versies van "Total Eclipse Of The Heart" en "Against All Odds". Je brult mee en bent jaloers op hun stemmen, op hun plaatsje op dat podium. En dankbaar voor zoveel tegemoetkoming.

De koning van de dag verkies je echter maar per (gelukkig) toeval. Dat is Seal, met name, op de catwalk van Victoria's Secret, waar onder meer zijn vrouw Heidi Klum mee in een défilé loopt. Je stootte toevallig ergens op zijn naam en je repte je naar je pc om dat filmpje te zoeken, waar je al eens een flard van gezien had en waaraan je die gelukzalige indruk had overgehouden, die je sindsdien lichtjes had willen verdringen.

Nu laat je dat geluk, als in een apotheose, de vrije loop en geniet je van de benen en de blikken, maar nog het meest van de gigantische zwarte man in het glitterende kostuum en hoe het allemaal áf en perfect is. Op endless repeat, zonder zeveren.

Want het is zoals de man het in "Amazing" eenvoudig verwoordt:
"I want you to always feel you're amazing."
En dat dan speciaal voor mij.

Zie Sarko! Zie 'm!

"En hoe denk jij over het beleid van Sarkozy tot nog toe?" Plots wordt zo'n vraag je voor de voeten geworpen en moet je antwoorden. Het is heel moeilijk dan meteen een intelligent en doordacht antwoord te geven, of dat vind ik er toch van. Nogal wat anderen schijnen dat pasklare antwoord echter wel te hebben, maar mijns inziens gaan zij daarbij al eens voorbij aan enige zelfkritiek.

Zo is het bijvoorbeeld niet moeilijk om op te werpen dat Sarkozy zijn eigen stijl heeft. Dat klopt. Dat hij zijn eigen omgang heeft met de pers en dat hij zich niet laat vermurwen om aan te pappen met een femme fatale. Ook waar. Maar dat is geen antwoord op de eigenlijke vraag: "hoe denk je over zijn beleid?" Die vraag beantwoord je niet met vijf Wikipediaweetjes, daar moet je iets langer over nadenken. En oké, veel tijd heb je niet gekregen, maar niemand heeft je verplicht onmiddellijk te beginnen kakelen.

Nee, dat kakelen zou je nu en dan achterwege moeten kunnen laten. En het is toch 'kras' dat je je zozeer door vormelijke aspecten de mond laat snoeren. Sarkozy's houding bevalt je. Zijn theatrale verschijning ook, comme il est flamboyant. Maar wat hij zegt is je gedurende zijn lopende ambtstermijn nog niet opgevallen. Blijkbaar doet dat er ook niet heel erg toe in je perceptie van de man.

En daarom vind je die vraag dus makkelijk te beantwoorden, ook al antwoord je dan naast de kwestie. De persoon, het merk Sarkozy heeft zijn werk uitstekend gedaan: hij heeft je verblind en betoverd, hij heeft je aandacht van zijn beleid weggezogen. Carla Bruni als politieke strategie, naar kortgerokte juffrouwtjes loensen als sympathieke geste.

Bijgevolg ben je geneigd het voor de Franse president op te nemen, wanneer iemand roept "Hij is rechts en voor de rijken." Je komt als uit de lucht gevallen, verbaasd over dat nieuws. In andere discussies toon je je links en vaak gaat dat ook samen met een wat diepgaandere kennis van zaken. Je laat je hier dus ringeloren door je ondoordachte woordenstroom en door je drang te kwebbelen.

Nu kwam je daar vandaag nog mee weg, D., maar dat zal niet blijven duren. Tenslotte ambieer jij niet het breiclubje, maar de tv-studio of de krantenredactie. En daar zal je die meningen moeten funderen, moeten hébben überhaupt. En daar zal jij je interviewee, vanaf de andere kant van de micro, ook moeten corrigeren wanneer hij, zoals jij vandaag, al dan niet bewust om de vraag heen fietst.

Zie het als een oefening, D.. Sta er toch even bij stil.

Mijn kop eraf als hij niet uit de buurt van Linden is

Hoe dikwijls betreur ik niet de toevalligheid waarmee hij en ik een IC-trein naar Eupen delen? Ik stel deze retorische vraag en wacht in geen geval zijn eventuele, maar hoogstonwaarschijnlijke antwoord af. Hij is immers een willekeurige persoon - doet dat woord 'willekeurig' je ook spontaan aan Man Bijt Hond denken, zonder dat je precies weet waarom ook weer? - en vandaag is hij de jongeman die ik hieronder ietwat eenzijdig zal beschrijven.

Knapen als hij kan je met hopen tegelijkertijd bijeen harken. Naast zijn studie - communicatiemanagement doen ze allemaal, of whatever - heeft hij een mooie bijverdienste als ideale mascotte van onze materialistische maatschappij. Hij draagt zijn boodschap impliciet en expliciet uit, vindt die vanzelfsprekend, heeft zich nog geen mening gevormd over "Tomtesteron", kijkt stiekem naar "Sara" en zou voor Studio Brussel willen werken - zijn favoriete radiostation. Voorts suckt radio.

Hij zit in mijn coupé, samen met enkele meisjes van zijn leeftijd. Welke band ze precies met elkaar hebben wordt me niet duidelijk. Ik pik kwansuis in op hun gesprek, ergens midden in een van zijn talloze monologen, that is. Over zijn papa en zijn mama heeft hij het net, en "dat die echt gemáán kunnen eten. Dat die echt speciaal naar Spanje" - hij kijkt niet op een stafrijm meer of minder - "ofzo gaan om op restaurant te gaan." (Ik maak op dat dat een overdrijving is om die "gemáán" kracht bij te zetten)

Reacties genre "allé!", als in "'t is niet waar!" (merken zij die overdrijving dan niet op?) zijn niet van de lucht en dan heeft hij zijn fondue-anekdote nog niet eens opgerakeld. Daar gaat ie dan, over zijn broer en zijn moeder en het lief van zijn broer en dat die allemaal vleesfondue aten en hij kaasfondue. Allemaal zonder komma's, allemaal met smaak. "Maar chocoladefondue dat is echt wel bah ofzo."

Punt gemaakt, zo blijkt. Hij lacht zijn reusachtige tanden bloot. Zijn onderlip krijgt die tanden amper bedekt, merk ik op. En niet alleen om die reden doet hij mij aan Jelle Cleymans denken. Zowat in alle opzichten is hij een mislukte versie van Kuifje ofte Evert ofte die-gezellige-rakker-die-we-zo-graag-eens-zouden-spiesen-op-een-eerstdaagse-barbecue.

Zijn korte broek is nog onschuldig, maar aan die aanstellerig kreunende manier van praten kan hij wel concreet iets doen. Waarom denkt hij dat al zijn faits-divers zo godverdomd belángrijk zijn? Kan iemand hem er aan herinneren dat hij een mislukte Jelle Cleymans is? Of is die vleesfondue hem naar het hoofd gestegen, misschien?

Wat er ook van moge zijn: de X-factor heeft hij. Hij had mij in zijn greep, ik ging zelfs van hem aan het schrijven. Notities op de trein zelf, echt waar. Nooit gedaan, nooit gedacht te doen. En nu van plan dat vaker te doen. Waar heeft die margi mij in feite tot aangezet?

Salobreña

U staat daar nu al een kwartier, meneer. Ze laten U wel lang wachten. Uw hoed en Cara Pils staan uitgestald op die elektriciteitscabine en zelf hupt U van uw ene op uw andere been.

Is die Cara nu nog niet leeg? U kijkt op uw klok.

U hebt gelukkig mooi weer. De donkere kleur van uw huid herinnert me aan Salobreña. Daar op het keienstrand en tussen de witte huisjes was U nog beter tot uw recht gekomen. Wat is uw oorsprong? Mag ik daar mee naartoe?

U hebt een koffertje bij zich. En uw Cara is nog steeds niet op. Uw witgeruite hemd verraadt dat U hier niet bent om aan sport te doen. Of U zou zich nog moeten omkleden met kleren uit het koffertje. Nee, U bent hier voor serieuzer zaken. Maar dan is het niet serieus dat men u zo laat wachten.

Aha, er komt schot in de zaak. Een fietser komt voorbij en herkent U blijkbaar. Uw hoed gaat op, uw Cara Pils in de vuilbak. U grijpt uw koffertje en U verdwijnt uit mijn gezichtsveld. Niet in de richting van die fietser. Op wie hebt U nu eigenlijk staan wachten?

Toch nog bedankt om me naar Salobreña mee te nemen. Als ik ooit iets voor U kan doen...

Camping

Komt het door wat er gebeurd is? Of komt het door de zon?
Vandaag zaten er andere gedachten in mijn hoofd dan andere dagen. Of zo leek het toch.

Ik zat vooraan in de auto, in de passagierszetel, en de zon scheen op mijn bolletje.
De wegen waren rustig en het gras groen. Het land was Italië of Zwitserland en douanier had me nog nooit zo'n exotisch beroep toegeschenen. Die poëzie! In dat bergachtige landschap!

We waren op weg naar de camping. De camping die nog tien kilometer verder kon liggen, zo bleek. In Pietra Murata met name. God, wat zou F. ons uitlachen. We reden helemaal tot in Pietra Murata. Maar we hadden "Oh Happy Day" van Ed Hawkins singers om onze neerslachtigheid mee in de kiem te smoren. Het was het beste moment van de reis.

Nog leuker bijna, diezelfde rit, was "Cinderella Rockafella" van Esther & Abi Ofarim. Die vertolkingen waren om van te smullen. We hadden haast spijt dat we de camping naderden. Onze tent liet zich niet zo makkelijk opzetten.

De volgende dag kregen we als verwacht de toorn van F. over ons heen. Pietra Murata, en of we helemaal idioot waren. Nee, dat waren we op die reis bepaald niet. We genoten immers van de zon op alle mogelijke manieren. En met die sixtieshitjes was de sfeer behoorlijk camp.

Mijn er-nog-niet-helemaal-bovenop-zijn geïllustreerd

Nee, zelfs een nachtje heeft me er nog niet helemaal bovenop gebracht. Ik ben verward en slechts tot mijn verbazing in staat deze zinnen te typen.

Bij de bakker had ik net een farce voor, ten gevolge van mijn er-nog-niet-helemaal-bovenop-zijn. Ik vroeg vier sandwiches, - geen onredelijke vraag in een bakkerij - maar die waren er al niet meer. "Vier boterkoeken dan maar?" speelde de verkoopster handig in op mijn wat wasted manier van doen. En ik maar akkoord gaan, ondanks het verdubbelde bedrag.

Bij afrekening bleek uiteraard dat ik die €3.60 niet bij me had. Hoewel, ik kwam er toch,...bijna: €3.50. Maar ik bleek nog verkeerd geteld te hebben, want het was maar €2.50. "Oh, sorry ik ben verward," stamelde ik. En zij: "Dat zie ik", doelend op mijn paarsuitgeslagen rechteroog. Toch mocht ik mijn boterkoeken meenemen.

Ik heb me naar huis gerept en heb €1.10 geleend van A. Daarmee ben ik meteen terug naar de bakker gegaan. Ze moest eens grinniken toen ze me zag binnenkomen.

Dienstmededeling

Lezer,
ik ben momenteel nog iets te zeer herstellende van een korte ziekenhuisstop om u afdoende met een postje te kunnen verblijden. Geef me nog een nachtje, dan sta ik er morgen weer.
A.