donderdag 8 mei 2008

Adieu Coike: je ging zoals ik het nooit luidop had durven uitspreken

Ermee opgestaan. Wekkerradio, 9u. Niet "in mijn wang geknepen" om te verifiëren of ik het wel goed hoorde, maar er toch snel iets meer over te weten willen komen via internet. Het een beetje jammer gevonden dat ik er niet meteen over kon beginnen roepen tegen S., A. en P.. Gelukkig wel kunnen uitkijken naar de onthutste gezichtjes van menig een op school.

Mij meteen voorgenomen het de fans niet nodeloos onaangenaam te maken door andermaal en ten langen leste mijn mening over de voetballer te poneren, en ingezien dat de dood een hogere macht is dan het voetbal, en dat elke voetballer bij zijn overlijden opnieuw een mens wordt.

Fans gezien die het erg vonden, die het zich "nog niet realiseerden". Tegenstanders gezien die het evenzeer erg vonden, die plots woorden voor de vijand overhadden waarvan ze nooit verwacht hadden die ooit te zullen uitspreken met betrekking tot het onderwerp.

(Het onderwerp dat de hele dag bleef sluimeren, dat te pas en te onpas opdook, waarop herhaaldelijk gealludeerd werd, dat - oh ironie - bijzonder lééfde.)

In het onderwerp een draad tot wat occasionele small-talk herkend, die draad dankbaar opgeraapt. Bemiddeld tussen P. en D. die respectievelijk stelden dat het ongeluk heel erg was en dat het ongeluk maar één van de zovele ongelukken was.
In de krant gelezen dat er in Myanmar bij een overstroming 100.000 mensen omgekomen zijn. Bedacht dat een voetbalstadion een circus is, en een voetballer een clown.

Thuisgekomen en het onderwerp obligaat herkauwd. Via het onderwerp dingen te weten gekomen die ik anders misschien nooit te weten gekomen zou zijn. Zoals dat E. nog in Molenbeek gewoond heeft. Moet ik haar morgen eens wat meer over vragen. Molenbeek fascineert mij namelijk een beetje.

Geen opmerkingen: