Deze post is een reactie op "Vlaamse primitieven", een blogbericht van Lene H. Het lijkt me interessant om de besproken thematiek even op een andere manier te benaderen.
Lene,
Ik ga akkoord met jouw mening dat er in Vlaanderen een cultuur van zelfbevlekking heerst. Een select gezelschap van artiesten heeft het op radio en tv voor het zeggen, een ander deel wordt hierdoor consequent over het hoofd gezien. Zelf nam ik vorig jaar een interview af met Teuk Henri, gitarist bij het Brusselse Sharko, maar ik maakte daarbij de fout al te zeer op de taalgrens te focussen. Sharko is voor twee derde Franstalig en heeft dan ook vooral voet aan de grond in Wallonië. Henri zat er echter behoorlijk mee verveeld dat ik, als Vlaamse "journalist", ook weer zo focuste op dat Vlaanderen vs. Walloniëvehicel. Hij liet heel duidelijk verstaan dat hij daar zelf niet echt van wakker lag en dat het een strijd is die hen wordt opgedrongen door de media.
Om aan te tonen dat er vanuit de Vlaamse media ook niet bijzonder veel good-will is, haalde hij het voorbeeld aan van hun single "Motels" die Stubru niet zag zitten wegens "niet licht genoeg", terwijl diezelfde single op Pure FM in high rotation draaide. Toch is het hem als muzikant in de eerste plaats om zijn muziek te doen, niet om een anderstalig landsdeel dat hij koste wat het kost wil veroveren.
Als je Tim Vanhamel e.a. door het slijk haalt om zo te laten verstaan dat het in Vlaanderen ook niet al goud is wat blinkt, denk ik daar enkele nuances bij. In de eerste plaats vind ik dat niet vergeten mag worden dat die Vlaamse artiesten waarvan sprake er doorgaans niet om hebben gevraagd dat ze door de media zo op een voetstuk worden geplaatst. Een Tom Barman zegt daarover zelfs uitdrukkelijk dat hij zich al die media-aandacht maar laat bevallen zolang ze zijn product dient. Hij gaat niet in op media-uitnodigingen allerhande, is niet over één nacht ijs gegaan om 0110 te organiseren en is als de dood om zijn oude idealen te verloochenen en een oppervlakkige attention whore te worden.
En "Vantage Point" is een straffe plaat hoor. Dat hij door Vlamingen gemaakt is doet er an sich helemaal niets toe. Feit is dat een Gabriel Rios dan wel weer buitenprportionele aandacht krijgt voor de muziek die hij "maar" maakt. Wat mij betreft is hij de meest overgewaardeerde artiest die Vlaanderen kent. Maar natuurlijk gaat het 'm bij hem om het smoeltje, en daar lust de pers wel pap van.
Ik begrijp je ook als je het over die Novastarfans hebt. Er is gewoon zo'n categorie mensen die de nieuwe Novastar, de nieuwe Ozark Henry, de nieuwe Hooverphonic op hun salontafeltje hebben liggen om dan een hippe indruk te maken op interessant bezoek. Die mensen zijn vaak niet het soort mensen als jij en ik (al hoef ik je dat niet uit te leggen). Ze zijn iets minder gepassioneerd door muziek, volgen het allemaal niet zo op de voet en komen enkel met het topje van de ijsberg in contact. Ozark Henry is voor hen de volgende stap na Bryan Adams of Dido. Eigenlijk al best alternatief voor hun doen. Gewoon met-rust-te-laten volk op vlak van muziek.
En om dan nog in te gaan op de Waalse scene: die gaat er de laatste jaren inderdaad op vooruit. Ik heb niet de pretentie om te zeggen dat ik er echt tot over mijn oren in zit, maar ik besprak de voorbije jaren cd's van Sharko, Minerale, The Tellers, Les Anges en Showstar dus ik heb wel een benul van wat er aan groepjes ontspruit. Soy un caballo ken ik tot mijn spijt nog van haar noch pluim. De naam ken ik nochtans al geruime tijd.
Over Wallonië kan je vooral zeggen dat ze daar in sneltempo aan het evolueren zijn met hun muziekscene. Er was en is dan ook nog enorm veel potentieel en marge voor hen om dat te doen. Vlaanderen is altijd op de Angelsaksische cultuur gefocust geweest, terwijl de Franstaligen eerder met hun neuzen naar Parijs waren gericht. Dat dat laatste nu aan het veranderen is betekent eigenlijk maar dat de Waalse scene nu een inhaalbeweging maakt, dat ze wat hipper wordt en dat ze jonge mensen "mobiliseert".
Over de Rock Rally, die inderdaad niet is wat erover wordt gezegd, wil ik het een andere keer nog hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Wow... Een ware polemiek!
Je kanttekeningen zijn heel terecht, Alexander. Maar vergeet niet dat het maar een blogpost is, geen onderbouwd opiniestuk. Zowel Tom Barman als Tim Vanhamel hebben in hun leven al meer voortgebracht dat mij lief is dan dingen die ik minder kan smaken. Ze verdienen mijn gal niet, daar heb je gelijk in.
Het leuke aan een blog is dat je niet zo genuanceerd hoeft te zijn als tijdens een recensie of artikel. Een blogpost is een momentopname. Je mag er provoceren, ééndimensionale meningen spuien en er zwaar over gaan. Je hebt het misschien al gemerkt, maar ik ben een grote fan van zware overdrijvingen. Ook dans la vie réelle.
"Extremere" meningen staan zelden op zich. Er zit altijd wel een groter verhaal achter. In dit geval het flamingantenverhaal. Dat is wat me werkelijk misselijk maakt en schrik aanjaagt. Het muzikantenverhaal is daar slechts een kanttekening bij. De eenzijdige politieke verslaggeving is veel erger.
Bedankt voor je reactie!
Lene H.
Hey Lene
ik wist natuurlijk dat het inderdaad vooral een overdrijving was van jou, maar ik had gewoon zin om die post aan te grijpen om zelf iets over het onderwerp te zeggen. Elk onze stijlfiguur, zeg maar :).
Een reactie posten