De boeken van Paul Mennes. Als tiener trokken ze me aan, - ik hield er zijn gebundelde werk 'Toast' aan over - maar altijd zat er zo'n randje aan. Een randje dat me irriteerde, me op de zenuwen werkte, dat ik niet kon plaatsen, dat me stoorde. Dat uitgesproken nihilisme, weet ik nu, ligt mijlenver verwijderd van de manier waarop ik zelf gepassioneerd wil zijn door dingen.
Iedereen die het boek gelezen had walgde van die ene scène. De fistfuck-scène, ik weet in de verste verte niet meer hoe de vork ('de hand') precies in de steel ('de reet') stak. In het vijfde middelbaar las iedereen die 'Soap' nog niet gelezen had 'Soap'. Desnoods stiekem. Het uitgesproken nihilisme en obsceen postmoderne van de personages werd daarbij door een enkeling zelfs niet opgemerkt.
Niemand kent mensen zoals de personages in 'Soap'. Lange tijd was die stelling voor mij een zekerheid. Karaokébars en gokautomaten in volle steden met lege hoofden gevuld: dat was een verzinsel van Mennes, de gefrustreerde homo, de man die moest kunnen stampen tegen god weet wat. Tot ik wat ouder werd..
A. bonkt met z'n botinnes door de kartonnen gang. Om 5u30, ik word er wakker van. Ik tel de keren dat hij heen en weer dendert en ook de keren dat ik hem al vroeg dat denderen nooit meer te doen. Ik tel respectievelijk negen en vier keer en ben ontgoocheld door zoveel leegte in dat hoofd, zo weinig vreugde in dat hart.
Morgen zal hij zeggen dat hij een kater heeft. En welk pietluttig excuusje dan ook, het zal er niet van komen. Dan wil hij met rust gelaten worden. Hij en zijn Championchip Managerspel, of whatever.
S. is stil, maar zijn vriendinnetje kreunt de buurt bij elkaar. Zij is het meisje waaraan S. twee dagen geleden nog een -11 op 10 gaf voor 'tofheid'. Morgen zal hij zeggen dat hij een kater heeft, zappend en m'n blik ontwijkend. 'Principes' is een verdomd lang woord om te onthouden als je bezopen bent. 'Normen' of 'waarden' zijn dan twee West-Vlaamse boerinnetjes die je aan de deur komen vragen om op de CD&V te stemmen, ik zeg maar wat. Rotirritant alleszins.
God, ik heb zo'n bang hart. Zingeving met punten en komma's, gedachtestreepjes en aanhalingstekens. Ik lijk een psychiater nabij als ik dat durf ambiëren.
The National biedt een warme deken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik beken: ik schreef ooit 'Wie ooit een geschiedenis van het eind van de twintigste eeuw wil schrijven, kan niet om Paul Mennes heen.'
Gruwelijke clip, overigens. Gruwelijk mooie clip welteverstaan.
Een reactie posten