Stakers

(Er wordt vandaag massaal gestaakt naar aanleiding van de pensioenmaatregelen van Minister Vincent Van Quickenborne.)

Kijk hen daar staan op het plein, de mannetjes in rood en groen: de vakbond. Wie? Wel, de vakbond, de mensen die dertig jaar willen werken en dertig jaar pensioen willen. De mannetjes en vrouwtjes die op 50 van hun pensioen beginnen dromen en het dan al op een uitbollen zetten. Bijscholing? Daar zijn zij te oud voor. Flexibiliteit? Daar zijn zij te oud voor. Waar zij niet te oud voor zijn, zijn reisjes naar warme landen en spelen met de kleinkinderen. Dertig jaar pensioen, hen getrakteerd door hun eigen kinderen die dan voor de gezelligheid heel wat jaren langer zullen werken dan hun ouders.

Ik heb totaal geen begrip voor de staking van de mensen die niet kunnen aanvaarden dat zij tot 60 à 62 zullen moeten werken. De wettelijke pensioenleeftijd is 65, hun eigen ouders kunnen daar nog van meespreken. Jammer dus dat voorgaande regeringen het zover hebben laten komen dat die zes en die vijf omgedraaid raakten in de koppige koppen van die werknemers tegen wil en dank. Die sukkels begonnen derhalve van 56 te dromen en gingen hun irrealistische verwachtingen voor waar nemen tot ze zichzelf gebrainwasht hadden. Want zie ze daar nu staan op dat plein. In hun grote gelijk, met hun verworven rechten, ballonnen en spandoeken. Het moet zo vreselijk moeilijk zijn voor een nog werkende 55-jarige in pensioenmodus om zich elke morgen uit bed te hijsen. Ocharme, geef die man gauw zijn brugpensioen, hij heeft nog slechts dertig jaren te leven.

Het verschil tussen het laatste maandloon en het pensioen van een gepensioneerde jonger dan 60 zou (nog) groter moeten zijn dan het nu al is. Zodat het pijn doet, bruggepensioneerd zijn. Zodat meneer 's morgens uit bed komt en beseft dat hij het kalm aan zal moeten doen met zijn zeeën van tijd, want dat hij met zijn 800 à 900 euro per maand niet ver zal lopen. De bruggepensioneerde op een sukkeldrafje naar het OCMW en ik die hem daar opwacht om hem uit te lachen. Ik laat mijn fantasie ook maar op hol slaan. En ik overdrijf natuurlijk enorm.

Trouwens: ik vulde gisteren de Pop Poll van Humo in. Lul van het jaar? Rudy De Leeuw. Natuurlijk zat die naam vers in mijn geheugen, die boer is dagelijks op tv, maar aan het eind van het jaar vergeet men ook de lullen van voorgaande maanden al wat makkelijker. Desalniettemin is die vent steeds langer een onuitstaanbare kletskop die als vakbondsleider uiteraard een prima maandloon opstrijkt en kennelijk zelf tot zijn 65 voor zijn verworven rechten zal blijven strijden. Om op zijn 66 aan een hartaanval te bezwijken.

Dat ze er dus maar snel mee stoppen, het bont uitgedoste plebs, en terugkeren naar hun werkplaats. Die mensen hebben niks te zoeken op straat op een doordeweekse donderdag. Ik zal straks de bus niet kunnen nemen, mijn favoriete nieuwssite ligt zo goed als plat, mijn favoriete radioprogramma werd niet uitgezonden en mijn zoektocht naar werk wordt er ook niet gezelliger op. Want ja, ik zoek dus werk terwijl zij het hunne liever achter zich laten. Ik wens hen hun ontslag toe en mezelf hun stoel, want het is verdomme niet gemakkelijk voor een jongere om een job te vinden. En enqûeteur in een callcenter is ook niets voor de eeuwigheid.

Nee, ik heb hier geen begrip voor, verwenderikken in rood en groen, kleine burgermannetjes. Voor mijn part spelen we straks van generatieconflictje. U zal zich daarvoor wel flexibel moeten opstellen.