Je bent 21, hebt je altijd afgezet tegen the masses, maar bent diep in je binnenste zo trots op jezelf en wie je (geworden) bent, dat je geen reden meer kan bedenken waarom je je onder je bed voor de wereld zou verstoppen.
Je omringt je immers met mensen waarbij je je over het algemeen geweldig voelt (ook al zijn het er dan niet veel), je luistert naar muziek die je evenzeer geweldig vindt en die getuigt van persoonlijke smaak, wat de fashion addicts daar ook op mogen aanmerken, en je klopt je op de borst elke keer je beseft dat je echt niet moet onderdoen voor all the others out there; die op dit punt geen concurrenten zijn en geen bedreiging vormen.
Zo is het op dat bepaalde moment dus. Zo zeg je het en schrijf je het neer. Wanneer de zon ook voor jou schijnt. Vandaag.
En natuurlijk is dat geluk een sentimenteel geluk. Je geeft je doodeerlijk over aan een golf waar je je op kan laten drijven. De bakvis in jou komt naar boven borrelen en je laat haar begaan. Gillen, krijsen en genieten van kleine, stomme dingetjes: nu mag het. Het kan niet op.
Deze dag is als die rollercoaster waar sommige door jou doorgaans verguisde zangers wel eens over zingen. Een guilty pleasure van 's ochtends tot 's avonds, in je kleding, je knipoogjes en je YouTubegedrag. Madonna's "Jump" schalt door de kamer en ook al heb je rien de knots met het zingende fitnessapparaat, je bent wel van mening dat ze met deze single een hoop concurrentie wandelen stuurt in de discipline 'danspop'.
Je sentimentaliteit lijkt vandaag pardoes in je persoonlijkheid terechtgekomen, zoals een Mentos-bonbon in een fles Cola Light. En spuiten maar, alle kanten op. Luidop betreur je wat je voorheen angstig binnenskamers hield: dat er geen boysbands meer zijn heden ten dage. Je zoekt naar Westlife-clips en smelt als een bol citroenijs in een temperatuur van 32°C voor hun zeemzoete versies van "Total Eclipse Of The Heart" en "Against All Odds". Je brult mee en bent jaloers op hun stemmen, op hun plaatsje op dat podium. En dankbaar voor zoveel tegemoetkoming.
De koning van de dag verkies je echter maar per (gelukkig) toeval. Dat is Seal, met name, op de catwalk van Victoria's Secret, waar onder meer zijn vrouw Heidi Klum mee in een défilé loopt. Je stootte toevallig ergens op zijn naam en je repte je naar je pc om dat filmpje te zoeken, waar je al eens een flard van gezien had en waaraan je die gelukzalige indruk had overgehouden, die je sindsdien lichtjes had willen verdringen.
Nu laat je dat geluk, als in een apotheose, de vrije loop en geniet je van de benen en de blikken, maar nog het meest van de gigantische zwarte man in het glitterende kostuum en hoe het allemaal áf en perfect is. Op endless repeat, zonder zeveren.
Want het is zoals de man het in "Amazing" eenvoudig verwoordt:
"I want you to always feel you're amazing."
En dat dan speciaal voor mij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
ik kan er mij wel wat bij voorstellen, maar mij lukt het niet. wel bonuspunten voor voor het gospelkoortje en de strik rond de buik.
Een reactie posten