Mijn kop eraf als hij niet uit de buurt van Linden is

Hoe dikwijls betreur ik niet de toevalligheid waarmee hij en ik een IC-trein naar Eupen delen? Ik stel deze retorische vraag en wacht in geen geval zijn eventuele, maar hoogstonwaarschijnlijke antwoord af. Hij is immers een willekeurige persoon - doet dat woord 'willekeurig' je ook spontaan aan Man Bijt Hond denken, zonder dat je precies weet waarom ook weer? - en vandaag is hij de jongeman die ik hieronder ietwat eenzijdig zal beschrijven.

Knapen als hij kan je met hopen tegelijkertijd bijeen harken. Naast zijn studie - communicatiemanagement doen ze allemaal, of whatever - heeft hij een mooie bijverdienste als ideale mascotte van onze materialistische maatschappij. Hij draagt zijn boodschap impliciet en expliciet uit, vindt die vanzelfsprekend, heeft zich nog geen mening gevormd over "Tomtesteron", kijkt stiekem naar "Sara" en zou voor Studio Brussel willen werken - zijn favoriete radiostation. Voorts suckt radio.

Hij zit in mijn coupé, samen met enkele meisjes van zijn leeftijd. Welke band ze precies met elkaar hebben wordt me niet duidelijk. Ik pik kwansuis in op hun gesprek, ergens midden in een van zijn talloze monologen, that is. Over zijn papa en zijn mama heeft hij het net, en "dat die echt gemáán kunnen eten. Dat die echt speciaal naar Spanje" - hij kijkt niet op een stafrijm meer of minder - "ofzo gaan om op restaurant te gaan." (Ik maak op dat dat een overdrijving is om die "gemáán" kracht bij te zetten)

Reacties genre "allé!", als in "'t is niet waar!" (merken zij die overdrijving dan niet op?) zijn niet van de lucht en dan heeft hij zijn fondue-anekdote nog niet eens opgerakeld. Daar gaat ie dan, over zijn broer en zijn moeder en het lief van zijn broer en dat die allemaal vleesfondue aten en hij kaasfondue. Allemaal zonder komma's, allemaal met smaak. "Maar chocoladefondue dat is echt wel bah ofzo."

Punt gemaakt, zo blijkt. Hij lacht zijn reusachtige tanden bloot. Zijn onderlip krijgt die tanden amper bedekt, merk ik op. En niet alleen om die reden doet hij mij aan Jelle Cleymans denken. Zowat in alle opzichten is hij een mislukte versie van Kuifje ofte Evert ofte die-gezellige-rakker-die-we-zo-graag-eens-zouden-spiesen-op-een-eerstdaagse-barbecue.

Zijn korte broek is nog onschuldig, maar aan die aanstellerig kreunende manier van praten kan hij wel concreet iets doen. Waarom denkt hij dat al zijn faits-divers zo godverdomd belángrijk zijn? Kan iemand hem er aan herinneren dat hij een mislukte Jelle Cleymans is? Of is die vleesfondue hem naar het hoofd gestegen, misschien?

Wat er ook van moge zijn: de X-factor heeft hij. Hij had mij in zijn greep, ik ging zelfs van hem aan het schrijven. Notities op de trein zelf, echt waar. Nooit gedaan, nooit gedacht te doen. En nu van plan dat vaker te doen. Waar heeft die margi mij in feite tot aangezet?