Vanmorgen sms’te ik Jejoen in Syrië om eens te horen hoe het met hem gaat. Jejoen en ik hebben nog gebeden in dezelfde moskee, ik ken hem een beetje, en de geur van zijn doorgaans ongewassen voeten.
“Bwa, ça va wel”, liet mijn moslimbuddy weten vanop het front (hij zit in een kamp op de Turkse grens, papa Bontinck). “Ben hier met een kalasjnikov aan ’t spelen Maar ’t is niet zoals op de Play Station. Hier is alles echt wel veel echter enz.”
Ik vroeg Jejoen of hij niet bang is om te sneuvelen in een vuurgevecht, maar die vraag wilde mijn in enkele minuten tijd nog meer geradicaliseerde moslimbroeder enkel nog in het Arabisch beantwoorden. Iets met Allah en een straf. Dat ik geen echte moslim ben (wat inderdaad zo is). Geen idee waarom Jejoen – zijn ouders zochten een origineel alternatief voor de naam Jeroen – het plots zo op zijn heupen kreeg. Slecht geslapen misschien en geen papa die een cappuccinootje voor hem klaarmaakt.
De menselijke soort kan zeer sterk radicaliseren in een korte tijdspanne, lees ik in de Winkler Prinsencyclopedie. Experimenten met moslimjongeren hebben aangetoond dat deze in niet minder dan een kwartier dubbel zo radicaal kunnen worden dan ze waren. Na een uur kunnen zij zelfs drie keer zo radicaal zijn geworden. Dit alles heeft te maken met een sterk toenemend geloof, een zich snel ontwikkelend onrechtvaardigheidsgevoel, acute haat jegens 'christenhonden' en (voor westerse moslimjongeren) de Play Station.
Verdere sms’jes heeft Jejoen – met zijn naam die elke peuter probleemloos kan uitspreken – niet meer beantwoord. Dat hij zijn plan trekt. Met zijn onnozele naam.
“Bwa, ça va wel”, liet mijn moslimbuddy weten vanop het front (hij zit in een kamp op de Turkse grens, papa Bontinck). “Ben hier met een kalasjnikov aan ’t spelen Maar ’t is niet zoals op de Play Station. Hier is alles echt wel veel echter enz.”
Ik vroeg Jejoen of hij niet bang is om te sneuvelen in een vuurgevecht, maar die vraag wilde mijn in enkele minuten tijd nog meer geradicaliseerde moslimbroeder enkel nog in het Arabisch beantwoorden. Iets met Allah en een straf. Dat ik geen echte moslim ben (wat inderdaad zo is). Geen idee waarom Jejoen – zijn ouders zochten een origineel alternatief voor de naam Jeroen – het plots zo op zijn heupen kreeg. Slecht geslapen misschien en geen papa die een cappuccinootje voor hem klaarmaakt.
De menselijke soort kan zeer sterk radicaliseren in een korte tijdspanne, lees ik in de Winkler Prinsencyclopedie. Experimenten met moslimjongeren hebben aangetoond dat deze in niet minder dan een kwartier dubbel zo radicaal kunnen worden dan ze waren. Na een uur kunnen zij zelfs drie keer zo radicaal zijn geworden. Dit alles heeft te maken met een sterk toenemend geloof, een zich snel ontwikkelend onrechtvaardigheidsgevoel, acute haat jegens 'christenhonden' en (voor westerse moslimjongeren) de Play Station.
Verdere sms’jes heeft Jejoen – met zijn naam die elke peuter probleemloos kan uitspreken – niet meer beantwoord. Dat hij zijn plan trekt. Met zijn onnozele naam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten